Boven op de dijk kijk ik uit over de haven van Ketelhaven. De schitterende lucht, de weidsheid, de boten, een gebied wat ik lief heb.
En vandaag was mijn eerste weerzien na een koude winter. En wat zag onze Coanda er mooi uit. Ons schuitje glom je tegemoet en de zin in het zeilen komt weer boven drijven. De boot ligt er weer bij om te kunnen vertrekken maar klusjes liggen altijd op de loer.
Maar met zo'n lekkere verwennerij is het heerlijk werken. De vlag staat uit dus we zijn 'thuis'
Manlief is altijd bezig op de boot. Lijntje vervangen, lampje hier, schroefje daar.
En ondertussen heb ik de namen van de boten eens bekeken en me afgevraagd hoe mensen er toe komen hun varend eigendom desbetreffende naam te geven. Ik zal er niet achter komen
Alhoewel......één naam kan ik wel verklaren. Nou uhhh,...... verklaren, ik zal een linkje plaatsen voor diegene die geintresseerd zijn in deze naam. En de naam is verzonnen......jawel.....door manlief.
Je kunt het HIER lezen.
En tijdens het fotograferen van de namen zie ik de meerkoetjes in het water met hun eigenzinnige en kenmerkende geluid. Ik hou van deze vogels, het zijn kleine ruziemakers maar ook zo lief voor elkaar. Met hun grote zwemvliezen en het pikken aan de palen zijn ze uit varend Nederland niet weg te denken.
En natuurlijk is ook de fuut altijd weer van de partij. In de haven worden veel nestjes groot gebracht en ik kan het niet nalaten stil te staan als vader en moeder straks weer met de kleintjes op de rug rond de boten zwemmen op zoek naar lekkernij.
Op de terugweg naar huis kon ik niet nalaten even uit te stappen om deze prachtige bloesem vast te leggen maar juist aan de andere kant van de weg lag de wijdsheid te pronken. Wat is het Flevolandse polderland toch prachtig.
