BESCHUIT MET ROSE MUISJES

HOERA!!! kleine spruit is geboren. Op 27 maart om 4 minuten over 10 uur in de avond is Nina geboren.

In de middag hebben we Lana van 17 maanden opgehaald omdat wij op haar zouden passen zodat mama en papa zich konden voorbereiden op de komende bevalling.

We dronken samen nog even koffie en heel stilletjes werd in Inge haar buik een beetje gerommeld en geklopt. Het kleine verstopte wondertje  liet van zich horen. Zou ze zich vandaag echt aankondigen, ik voel kriebels in mijn buik.
Wij nemen de nog zo  kleine Lana mee naar Lelystad. Dit is toch ook nog zo'n hummeltje maar straks is ze ineens groot. Spannend, hoe lang zou ze blijven.
Wij gingen op tijd naar bed want kleine meid wordt toch altijd wat eerder wakker dan wij normaal dus het zou een vroege ochtend worden.

Net in slaap gaat om 11 uur de telefoon en met een warme maar opgewekte stem vertelt Inge, "Nina is geboren!" de tranen stpringen in mijn ogen, mijn hart maakt een sprongetje en ik ben helemaal wakker. Op de achtergrond hoor ik haar! een klein geluidje van Nina. Ik kan alleen maar zo trots zijn op mijn eigen meidje, wat heeft ze dat weer goed gedaan en wat klinkt ze op en top gelukkig. Nina is geboren, ik ben weer oma geworden van een spruitje van een meisjes spruitje van een klein wondertje. Ik voel me opslag verliefd op dit kleine nieuwe wezentje.

Als Inge heeft neergelegd ga ik zachtjes naar boven, naar Lana. Ze ligt heerlijk te slapen, zich van niets bewust en met een grote emotie in mijn stem en tranen in mijn ogen vertel ik haar dat ze een zusje heeft, Nina. Lana slaapt rustig verder en ik kan het even niet nalaten haar een knuffel te geven, ook dit prachtige kind maakt zoveel in me los.

Ik kan de slaap niet meer vatten en kijk naar de foto van Nian die Inge me heeft gestuurd. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Nog maar een paar uur geleden was ze een afhankelijk opgerold mensje nog ver weg verstopt in Inge haar buik en nu moet ze het zelf doen en ze kan het. Ze ziet er zo goed uit. Met her en der wat vlekjes van de zware arbeid die ook zij heeft moeten verrichten ligt ze heerlijk in beschermende armen.

En wat zie ik een gelijkenis met Lana, echt twee zusjes.

Om kwart voor 7 in de ochtend wordt Lana wakker en het eerste wat we horen door de babyfoon is "baby aai". Zou ze het dan toch hebben gehoord dat ik vannacht bij haar was?

Na haar slaapje rijden we naar Almere en kijken we allemaal uit naar het moment dat we Nina zullen zien en hoe Lana zal reageren op haar zusje.
Tranen lopen over mijn wangen als ik mijn dochter zie zitten met haar pasgeboren meisje. Even zie ik mezelf 28 jaar geleden.

Het is zo mooi. Een moeder die naar haar pasgeboren kind kijkt, kijkt met zo'n zachte blik. Het wonder is nog maar net geschied maar Inge kan het haast niet geloven,

Lana kijkt haar ogen uit en aait Nina lief over haar bolletje. Wat is ze voorzichtig en alle aandacht gaat even naar Lana want wat is het leuk om te zien hoe ze reageert.

Dit gezinnetje met twee prachtige dochters gun ik de mooiste toekomst en ik kan alleen maar hopen dat ze allemaal heel gelukkig worden. Dat ze van elkaar houden en gaan genieten zoals ook Inge heeft genoten in ons gezin. Met haar jongere broertje en haar zusje Maai die maar 15 maanden ouder was heeft ze het fijn gehad en die twee meiden die zo dicht op elkaar zitten waren en zijn vriendinnetjes voor het leven. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit bij Lana en Nina ook zo zal zijn. Ze hebben tenslotte ouders getroffen die zich voor deze twee kleine meisjes  voor de volle 100%  in zullen zetten wat willen ze nog meer...........................

Mijn eerste give away die ik had gewonnen was  bij aankleedpopje. Het was een gehaakte bloemenslinger en ik had opgegeven dat ik die dan wilde geven aan mijn dochter zodat zij de kaarten eraan kon maken na de geboorte van het spruitje. Na de geboorte hebben we het opgehangen en mijn eerste twee kaarten hangen eraan.

Lieve Inge, Lieve Jeroen, wat heb jullie mij iets geweldigs 'gegeven' weer opnieuw oma zijn. Met z'n allen staan we met veel liefde en aandacht om deze kleine Nina heen en met z'n allen zullen we haar liefhebben zodat ze kan groeien tot een evenwichtig mens die van de wereld om haar heen zal houden.

                             *.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

NU DE KLEINE NINA IS GEBOREN ZAL IK KOMENDE WEEK DE 5 VERRASSINGSENVELOPJES WEGGEVEN.

HOUDEN JULLIE MIJN BLOG IN DE GATEN!

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.**.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

TROUWJURK, BRITT EN BJORN EN BOL

Tjonge, wat is het speciaal als je met je dochter op stap gaat om een trouwjurk uit te zoeken. En wie MamaMaai kent weet dat zij niet van toeters en bellen houdt en liever niet in het middelpunt staat, bescheiden als ze is. Maar ja, als je gaat trouwen kom je daar niet helemaal onderuit.

Eigenlijk hoef ik hier niet veel verslag van te doen want MamaMaai heeft dit zelf al gedaan in een smeuig blog dus als jullie willen weten hoe zij zich voelde klik dan HIER.
Maar we zijn geslaagd. En op mooie dag in augustus zal ze een prachtige bruid zijn, een stralende bruid met een prachtige jurk!

           .*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
Wat was ik blij dat ik de give away had gewonnen bij Esther. Het tijdschift M&MD. Hierin beschreef Esther het verhaal van Britt, de laatste dagen en de afloop door de lekkende hartkleppen.

Misschien niet zo raar maar dit verhaal heeft me aangegrepen. Door de manier waarop Esther het verwoord maar meer nog door het dappere gedrag van honden., van Britt. Ze geven niet zomaar op, ze lijden wat in stilte, zeuren niet, klagen niet. Ze trekken zich eerder terug en doen het alleen zoals het in de natuur ook zou gaan.
Maar wij kunnen het niet verdragen dat ze het alleen doen en willen er voor ze zijn, een menselijk iets. En ik denk dat de gedomestiseerde hond dit ook weer fijn vindt. Of vul ik het nu weer te veel in?

Zo zie je dat Bjorn niet graag alleen is en op Esther wacht.  Onze Tilou zonderde zich af in de bench toen ze echt dood ziek was, ze zou in stilte zijn doodgegaan zonder het te melden. En als mens grijpen we dan in en ik moet zeggen dat ik hier blij om ben want nu is ze er nog maar in de natuur zou zo'n dier niet meer kunnen functioneren.

Ik moest dus even het verhaal laten bezinken, nog eens lezen en nu kan ik Esther dan ook heel erg bedanken voor de lieve Give Away, voor mij een heel waardevolle.

Bij het tijdschrift zal ook nog een zakje met zaadjes die op de plaats groeien waar Britt ligt begraven. Ik ga deze zaadjes zaaien op het grafje van Affir, het pupje uit het eerste nest van Chamook, het pupje wat maar een paar uur oud mocht worden.

Dank je Esther!

              .*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
Voor Esther, Dinaz, Anita en Maai had ik ook een give away. De bol van Esther is ondertussen gearriveerd, het bakje voor Anita staat klaar voor verzending, het keramiekje voor Maai zit in de oven en de bol voor Dinaz.....tja, daar gaat het een en ander fout mee.

Ik had de twee bollen gemaakt, een rode voor Esther en een paarse voor Dinaz. Het stond leuk zo die kleurtjes bij elkaar. Ze konden de oven in.

 Toen ik een volgende week kwam was de bol van Dinaz niet meer paars maar bijna zwart geworden.

Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Dus begon ik aan een nieuwe en deze bijna zwarte zette ik op de tafel om nog even te bedenken wat ik er mee zou gaan doen. Maar de bol is niet meer.....tijdens het stofzuigen is ie achter de slang blijven haken en lag ie in gruzelementen op de grond.

Ik maakte dus een nieuwe voor Dinaz en toen ik de week erop kwam en dacht dat de bol gebakken en wel klaar zou staan kwam ik van de kouwe kermis thuis. Alle puntjes lagen naast de bol op de grond. Foutje gemaakt bij het samenstellen van het glazuur.

Weer opnieuw begonnen en ik hoop met grote hopen dat de puntjes er nu op zijn blijven zitten. Ik zag wat verschil in krimp dus ga ik hard duimen. Als ze er dinsdag nog opzitten kan de bol gebakken worden en zal Dinaz eindelijk haar give away kunnen krijgen.

En zo zit ik dan te werken aan de bolletjes terwijl achter mij een grote vorm wacht die ook moet worden voorzien van een kleur. Maar kleuren kun je maar een keer doen en het moet meteen goed. Dus ik twijfel en prakezeer. Als het bolletje van Dinaz is gelukt en de give away bij 100 volgers die ook klaar staat om te bakken ga ik deze grote 'het' aandacht geven.

 Wat een uitdaging iedere keer! Maar zo leuk om te doen, een grote verslaving..............

.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

FIJNE WEEK VOOR JULLIE ALLEMAAL

MET AF EN TOE EEN GLIMLACHEND ZONNEJTE

LA ......VAN LA FEME EN SPRUITEN

 In mijn eerste blog heb ik verteld over de naam La FeMe en Spruiten. Wil je het nog eens doorlezen klink dan hier.Alle letter combinaties staan voor een van de drie kleinkinderen en de spruiten zijn de kleintjes die nog gaan volgen. Mijn dochter heeft een hele dikke buik waarin de nieuwe kleine spruit vast niet lang een onderkomen meer in heeft.

Dus omdat er nu een spruitje bij gaat komen een dezer dagen logeert LA een nachtje hier. En wat een feest is dat weer. En mama nam afscheid van kleine meid wat niet altijd even makkelijk is want eigenlijk kan ze haar lieveling niet missen maar even de handen vrij is ook wel lekker.

Wij (in dit geval opa en oma) waren deze keer samen thuis om met haar te spelen en om van haar te genieten. En dat ze daar blij mee is is heel duidelijk want het is opa voor en oma na. Ze volgt als een klein obedience hondje. Want ze weet dat ze aandacht krijgt, volop!

En opa op zijn beurt is vol van de kleine meid. Hij sjouwt ermee, doet gek en gaat naast het bedje zitten  als de kleine meid na een uurtje slapen al begint te huilen. Beide doezelen dan weer wat in. Zo deed hij het vroeger en zo doet hij het nu.

Als kleine meid uit bed komt geef ik haar een appeltje en je ziet het al, dat moet samen met opa worden opgegeten.

En na een dag activiteit is ze tegen het einde van de middag toe aan een lekker maaltje. Met haar kleine vingertjes steekt ze alle doperwtjes een voor een in haar mond. De yoghurt met vla lepelt ze zelf naar binnen en trots dat ze erop is. Je moet er een beetje geklieder voor over hebben maar een lapje achteraf doet wonderen.

En na het eten nog even naar de biologische boer om het bestelde vlees op te halen. Even naar die prachtige koeien kijken en stilletjes bedank ik ze voor wat ze mij geven. Met gemengde gevoelens loop ik er rond maar ik moet wel bekennen dat deze koeien het goed hebben. De boer en boerin houden van hun koeien. Hij kent al zijn 160 dieren en vertelt er vol trots over. Over de koe van 19 jaar die nog steeds ieder jaar een kalfje krijgt zonder problemen, de koe die al voor het tweede jaar een tweeling krijgt, zij vertelt over de hele families die altijd naast elkaar staan met eten. Twee mensen die zo vol zijn van hun dieren en ze zelf begeleiden naar de slacht en ze bedanken dat zijn dierenliefhebbers met het hart op de goede plaats naar mijn idee.

En als we thuis komen van het koeien bezoek drinkt ze een heerlijk flesje melk waarbij de oogjes al wat dichtvallen maar die weer gieren en lachen als haar tanden moeten worden gepoetst. Dat lukte deze keer dan ook niet dus dat mogen papa en mama morgen weer doen.
Met een liedje en vaste rituelen naar boven, de muziekjes aan en kleine meid slaapt al als ik het licht uit doe.

En wat geniet ik hoe ze met die kleine handjes haar knuffeltjes stevig vasthoudt, hoe het speentje heel zachtjes op en neer gaat, hoe de rust in het lijfje komt. 

Dan word ik zo warm van binnen, warm van verliefdheid op dit prachtige kind wat mij in volle vertrouwen is gegeven voor twee dagen. En vertrouwen mogen ze hebben want niets is waardevoller om over te waken.

MET VALLEN EN OPSTAAN 10 JAAR

Vandaag is het feest!  Meer in mijn hoofd dat in dat van de jarige want die snapt er geen drol van.

Ruim 10 jaar geleden overleed mijn eerste hollandse herder Youette en ik heb gehuild, gehuild en dacht dat het nooit meer goed zou komen met mij. Maar na een paar weken begon het verdriet toch te slinken en de mooie herinnering aan Youette is gebleven.

4 maanden hebben we zonder hond gezeten, een eeuwigheid. Maar toen konden we kleine Petit Loup ophalen. Een pupje van weer 7 weken oud, een nieuwe start, een nieuw begin. Tilou was mijn allesje. Ze hoort bij mij!

Ik wilde graag met haar een nestje maar ze liet zich niet dekken en achteraf is dat misschien heel logisch
(want waarschijnlijk was ze al langer ziek dan dat wij wisten). Ik had graag een pupje van haar gehouden maar dat zat er niet in dus kreeg ik ruim 2 jaar later een pup van haar zusje Juno. En dat werd Chamook. Maar over Chamook gaat het even niet. Haar tante en moeder zijn dan vandaag wel jarig maar het draait nu even om Tilou.

Want dat Tilou er nog is mag een wonder heten. Twee keer in een half jaar tijd heeft ze op het randje gelegen en twee keer is ze erbovenop gekomen.

Al jaren sukkelden we wat met haar en we dachten dat het de ziekte van Lyme was, de tekenziekte, en daarvoor werd ze ook behandeld. Alle symptomen wezen in die richting totdat het anderhalf jaar geleden zo snel bergafwaarts ging met haar.
Tilou sjokte uiteindelijk als een bejaarde hond achter me aan, wilde uiteindelijk helemaal niet meer lopen en we shopten van arts naar arts die het allemaal niet echt wisten. Ze vulden elkaar wel aan en ik zocht flink op internet. Alle aanwijzingen die Tilou me gaf probeerde ik op een rijtje te krijgen en zo kwamen we uiteindelijk tot een oplossing. Haar schildklier werkte niet meer dus kreeg ze medicijnen. Maar ze knapte niet echt op. Dus weer verder zoeken.
Met Tilou ging het slechter en slechter totdat we haar op een zondag uit haar bench moesten trekken omdat ze zelf geen puf meer had. We snelden naar de dierenarts in Putten die meteen in actie kwam. Hij zei me: ik denk niet dat ze dood gaat! Hieruit maakte ik op dat het héél slecht met haar ging. Hij denkt het maar wist het niet zeker.
Haar temperatuur was 35.9, veel te laag. Hij somde alles op tegen de assistente: extra verwarmde ruimte en deken, infuus, medicijn zus en zo, ieder uur controle.......
Tilou werd dragend meegenomen zonder dat ze de mogelijkheid had om om te kijken. Het maakte haar allemaal niets meer uit. Het einde leek in zicht voor haar.

Bij onderzoek dacht de dierenarts dat ook haar bijnier niet meer werkte maar hij zou proberen haar stabiel te krijgen en dan moest ze toch worden overgedragen aan Utrecht want Tilou is zo'n apart geval dat hij haar niet verder kon behandelen.

Een aantal keer werd ik door dierenarts Daan op de hoogte gehouden van haar toestand en naar 3 dagen begon ze weer wat op te knappen. Op dag 4 mochten we haar halen en ze liep zowaar met een klein kwispeltje weer meer. Wat was ik blij. Ik kreeg weer hoop.

De volgende dag had ik een afspraak in Utrecht. Wat een gesjouw met zo'n ziek beestje, en wat bijzonder dat ze niet mopperde. Alles liet ze gelaten toe.
De achterbak comfortabel ingericht zodat ze lekker kon liggen en op naar Utrecht.
We kwamen bij een endocrinoloog, een arts die gespecialiseerd is in hormonen.

(In de dierenkliniek in Utrecht worden de honden eerst bekeken door studenten. 

Deze studenten bespreken hun bevindingen met de specialist en dan komen ze allemaal terug en doet de specialist een uitvoerig onderzoek met de studenten in het kielzog. Ook in dit onderzoek worden de studenten betrokken dmv vragen.)

En deze arts, Sara Galac, heeft na uitvoerig onderzoek een start gemaakt met medicijnen en Tilou knapte zienderogen op. Haar vacht die altijd zo dof was begon te glimmen, ze speelde weer met stokken, liep het rondje weer mee totdat na een half jaar......................je raad het al....................ze weer helemaal instortte. Ik dacht dat de medicijnen ontregeld waren maar na bloedeonderzoek wees uit dat dat allemaal goed was. Dus niet de schildklier en en bijnier speelde op maar het was weer wat anders....... Arme Tilou, wat nu weer?
Toen ik de volgende foto's nam dacht ik dat het de laatste van haar zouden zijn.

Ze at niet meer, lopen ging haast niet meer, ik droeg haar naar het grasveld voor een plasje, ze keek zo lusteloos en haast apatisch (ze gaf mij het gevoel dat ze niet meer wilde), ze lag de hele dag in haar mandje en was echt dood ziek. Maar ze dronk wel. Zelf zoveel dat als ze plaste kon ik tot rustig tot 20 tellen voordat ze klaar was.
Omdat artsen het niet wisten en Tilou steeds zieker leek te worden hadden mijn man en ik het erover of we er niet een punt achter zouden moeten zetten.
Na een week sukkelen en artsen bezoeken belde ik uit pure nood naar de arts in Utrecht. De endocrinoloog. Advies.........meteen een buikfoto laten maken.
(zelf had ik ondertussen het vermoeden dat het misschien de baarmoeder kon zijn)
's avonds om 8 uur op het spreekuur zagen we tijdens de echo een giga baarmoeder gevuld met pus. Die moest er meteen uit en om half 11 in de avond lag Tilou op de snijtafel. Ik werd gebeld dat het ook fout kon gaan omdat het zo'n medicijnen hondje is. Ik duimde mijn duimen blauw en om  12 uur het verlossende telefoontje. Tilou mocht worden opgehaald en die baarmoeder die er nu uit was was enorm en stond op knappen. Als dat was gebeurd zou ze zijn overleden.

In zo'n korte tijd kroop Tilou twee keer door het oog van de naald en nu vandaag is ze 10 jaar geworden. Welliswaar met veel medicijnen per dag maar ze is vrolijk en geniet van het leven. De verjaardagswandeling zit er al op en TIlou rust tevreden uit!

En onze Tilou komt in de ochtend en avond aanlopen als ik zeg 'pilletje'. Ik open rustig haar bek en laat de pilletjes achter op haar tong glijden, een knuffel en we gaan weer verder.

16 VOLGERS EN EEN PAAR DAGEN GIVE AWAY

Vanmorgen weer een 'gezellig' bezoekje aan de neuroloog. De foto's gaven geen oplossing voor mijn klachten dus was het wel mooi meegenomen dat we ook hebben kunnen lachen om een verhaal over slaapmedicatie.
Maar hij zoekt verder en er volgt binnenkort een MRI. Die heb ik in het verleden heel wat gehad voor mijn rug maar ik ben absoluut geen fan van die smalle koker. Ik zie er nu al tegenop maar daarvoor krijg ik dus een diazepammetje. Eéntje! en toen vertelde hij het lachwekkende verhaal over slaapmedicatie waar ik jullie verder niet mee zal lastig vallen.
Het is dus nog even afwachten en stilletjes hoop ik dat het gewoon allemaal overwaait maar diep in mijn hart ben ik bang dat er toch weer iets veranderd is in mijn lichaam waar ik weer mee moet leren leven.

Of het therapeutisch is of juist niet, het breien en haken kan ik niet laten. Zo heb ik voor mijn kleindochter op komst een jasje gebreid. Wat heb ik tegen het inzetten van de rits zitten aanhikken. Toen het naai-atelier waar ik altijd heen ging voor klein herstel niet meer bleek te bestaan heb ik het toch zelf gedaan en voila......

Hoop niet dat dochterlief ineens mijn blogje gaat lezen, hoop dat ze belangrijkere dingen aan haar hoofd heeft. Maar ik wil jullie het jasje graag laten zien want ik ben er wel wat trots op.

En die 'jullie' zijn ondertussen al met velen. Zo begon ik vorig jaar november met mijn eerste blog en nu zit ik al op 84 volgers. Wat geweldig, waar komen al die lieve mensen toch vandaan?
Voor de give away voor 100 volgers ben ik alvast begonnen want ik wil jullie niet te lang laten  wachten zodra de winnaar bekend is.

Nu nog mama van 1 spruitje maar over een paar dagen mama van 2 spruitjes

En dochterlief staat op springen om het heel oneerbiedig te zeggen. Nog een dag of 8 tot de uitgerekende datum maar zoals altijd denkt iedereen dat het toch wel eerder komt dus ik ook. Maar ja, langer dan een week of drie is het in ieder geval niet meer want die twee weken overtijd zal ze wel niet vol maken.
Stiekum hoop ik dat het een lentekindje wordt. Dus 21 maart heb ik besproken voor het nieuwe leven!

DUS..........voor de give-away die is gekomen ipv de PIF (voor de geboorte van de kleine spruit) nadert ook de uiterste datum.  Jullie kunnen nog meedoen, de 21 sluit de mogelijkheid voor deze give-away .......HOOP IK

En ondertussen geef ik weer toe aan mijn verslaving...........kruisjes drop.....mmmmmmm.......zo lekker!

MEDISCH CENTRUM WEST

Kennen jullie de serie nog, Medisch Centrum West van dokter Jan. Ik zat aan de buis gekluisterd.

Vandaag moest ik in Medisch Centrum West zijn, HET ziekenhuis van Lelystad, nu onder een andere naam want................

Au au, mijn schouder. Ondertussen 2 maanden geleden geopereeerd maar de pijn zit nu niet alleen in mijn schouder maar in mijn hele arm dus de orthopeed vond het belangrijk om een afspraak te plannen bij de neuroloog.
En wat bleek toen ik op de poli een afspraak maakte, kwam ik bij de neuroloog die ik bijna 20 jaar geleden ontmoette toen ik mijn eerste hernia had en die mij uiteindelijk jaren behandelde en met me mee dacht. Ondanks die vervelende arm keek ik wel een beetje uit naar het bezoekje en dat was vandaag.

Met een thriller van Mo Hayder in mijn hand zat ik rustig te lezen, te wachten want wachten moet je altijd in het ziekenhuis. Tot ik ineens mijn naam hoor roepen door een bekende stem.....een stem uit het verleden zou je haast zeggen. Ik liep hem vol herkenning tegemoet, hij gaf me lachend een hand. Ik volgde hem naar binnen waar we uitvoerig aan de praat raakte. Over hoe het in die twintig jaar is verlopen met mijn chronische rugklachten maar ook over de tuin, de kinderen, kleinkinderen. Alle tijd was er voor een praatje. En dit terwijl hij mij ooit eens toevertrouwde, 'ik ben niet zo sociaalvaardig' en dat ik ook weet dat hij normaal gesproken stug en wat kortaf overkomt. Heb ik nooit last van gehad, blijkbaar klikt het.

Maar ik kwam natuurlijk voor mijn arm maar uiteindelijk heeft hij me helemaal doorgelicht. Alle reflexen getest, mijn rug bekeken, tips gekregen en uiteindelijk het advies om toch foto's te laten maken. En als ik dat nu meteen deed dan kon ik morgenvroeg terug komen want hij werkt 1,5 dag in de week.
Zo gezegd zo gedaan, de foto's zijn gemaakt en de afspraak staat. Nu even afwachten of er iets uitrolt want au au, mijn schouder en arm doen pijn!

De zon scheen zo heerlijk dat ik na het ziekenhuisbezoek een heerlijk rondje met de honden heb gelopen. En op het einde van het pad stond een prachtige ree naar me te kijken. De honden hadden haar niet gezien en ik liep rustig verder totdat we ongeveer op de plek waren waar de ree stond.
Bij Chamook gaat de neus omhoog, de neus gaat naar de grond, ze begint te lopen, ze begint te rennen en ik zie iets wegschieten,......de ree. Gelukkig keerde Chamook om na een indringende brul van mij. Nee, ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ze het dier te pakken krijgt. Wandelen moet leuk blijven. Maar wat een neus he! Zo bijzonder dat ze een lucht opvangt en weet dat het de moeite waard is die te volgen.

En na die heerlijke wandeling een lekker potje thee.

PRINSES OP BEZOEK

Het was al weer even geleden dat deze kleine meid een dagje bij me was. Vanaf een maand of 3 heb ik iedere week een of meerdere dagen op haar gepast tot het moment dat Maai ontslag nam na de geboorte van kleine man om bij de kindjes te zijn.
Natuurlijk zien we elkaar regelmatig maar zo weer eens een dagje met haar alleen was ondertussen al weer een tijd geleden.

Maai kondigde aan dat ze wel zonder luier kwam dus had ik me voorbereid op een dagje vol aandacht voor het toiletgebeuren. Maar kleine meid gaf het zelf keurig aan en alle schone onderbroekjes bleven in het tasje. geweldig en dit na een dikke week goed opletten.

Wat heb ik genoten vandaag. Wat een heerlijk lief, spontaan, gezellig, speels, enthousiast, beleefd, lacherig, wijs, musicaal, vrij, leergierig, zelfstandig, spraakzaam, .............kind. Ik kan nog wel even doorgaan. Ik ben zo gek op dit kleine twee-en-een-half peutertje, het is met geen pen, geen letter te beschrijven.

Net als ik vroeger is ze een geweldige poppenmoeder waarin ze haar eigen mama naspeelt die voor kleine broer zorgt. Wat een herkenning.

We hebben een dag gehad ik me blij heeft gemaakt. De band die ik in de loop van die twee-en-een-half jaar met haar heb kunnen opbouwen is al zo sterk. We zijn gek op elkaar. En kleine meid laat het merken ook. 'Oma ik vind jou zo lief 'en ik krijg ene dikke knuffel. Ze voelt zich thuis.

Hoe heerlijk is het als je je kleinkinderen van dichtbij mag zien opgroeien. Dat is een en al rijkdom.

En natuurlijk gaat de grootste pluim naar twee ouders die dit kind begeleiden in haar ontwikkeling en dit zo vol overgave doen. Mama Maai en Papa, GEWELDIG, betere ouders kan ze zich niet wensen.

UIEN PELLEN

Ik ontving van Miss Creatuurtje een envelopje omdat ik haar een give away had gestuurd. Wat een verrassing is dat en wat lief. Een zakdoekhoesje voor mijn tissues en daarbij een heel lief kaartje.  Dat is een heel welkom kadootje want mijn zakdoekjes zitten altijd maar rommelig en half kapot in mijn tas. Dat is verleden tijd! Dank je Trui!

Ik heb zo'n moeite gehad om een stofje te vinden om mijn gehaakte kussen af te maken. Lelystad is heerlijk wonen maar stoffen zijn hier niet te krijgen, zelfs niet op de markt dus op naar Almere waar ik een mooi bijkleurende stof heb gevonden. Eerst haak ik nog 3 dezelfde kussens en dan maak ik het geheel af. Dus het resultaat laat nog even op zich wachten.

Mijn setje onderzetters is nu ook compleet. Dezelfde kleuren als in het kussen. Ik vind het wel een heel mooi patroon en het haakt zo lekker weg.

Mijn lieve prinsessenkleinkind is twee dagen komen logeren zodat haar mama een paar daagjes voor zichzelf heeft. Mama's mooie dikke buik begint in de weg te zitten en dan is wat extra rust wel heel lekker en ik geniet zo van dit prachtige kind wat zich hier helemaal thuis voelt. We hebben weer genoten.

In de keuken heb ik een haast "magisch" mandje staan. Tenminste zo lijkt het voor haar. Er zitten uien en aardappelen in maar deze kleine spruit zit vaak op de knietjes alle uien te pellen. Dus als het heel stil is in de keuken weet ik waar ze mee bezig is. 

En wat is ze altijd vrolijk. Deze heerlijke prinses maakt me zo blij en laat me smelten van geluk 

Kleine meid houdt ook zo van boekjes lezen, nou ja het lezen lukt nog niet zo maar het is vooral bladeren wat ze zo leuk vindt.