OEFENING BAART KUNST

Mijn dochter is na haar zwangerschapsverlof weer begonnen met werken en word ik ook weer ingedeeld in het oppasschema. HOERA. Maar het is even wennen want nu zijn het er twee die tegelijk komen.

Baby Nina en haar grote zus Lana.

Maar ik mocht eerst een paar uurtjes oefenen en daarna een nachtje met de kleine Nina alleen. En wat ging dat weer heerlijk. Lievere kindjes kun je je NIET wensen.

Allereerst nam opa Lana en de honden mee naar de dijk. En wat genoot dat kleine hummeltje, gewoon van het lopen door het hoge gras, de wind in haar haren en het alleen met opa op stap zijn. 

Natuurlijk kwam onze zoon ook langs want als het kleine grut hier is wil hij ze wel zien. Heel wat anders dan bij mij vroeger. Ik zag mijn ooms heel af en toe.

 En natuurlijk genoot ik zo enorm van de kleine Nina, die lieve kleine Nina die je haast zou vergeten.  Ze kijkt rond, neemt alles in zich op en geeft je gevraagd en ongevraagd een glimlach van oor tot oor.

En als ze moe is dan leg je haar neer en kleine meid slaapt, zonder huilen doet ze haar oogjes dicht.

Het is warm en Lana zoekt haar verkoeling bij het water. Plantjes gieten en spelen in de vogeldrinkbak

Als Nina wakker is ligt ze zichzelf te bewonderen in de box. 

En deze lieve schat is ook de vrolijkheid zelf. Alles is goed, alles is leuk. Alhoewel.....soms komt ineens de kinderpuberteit om de hoek kijken. Ook kleine meisjes moeten groot worden. Maar ze is om op te vreten.

Fruit eten is favoriet maar .......

een muesliboterham vindt ze ook zo lekker dat er gepropt moet worden.

En toen kwam Nina alleen een nachtje logeren. Dus lekker wandelen. Een ballon gekocht en die aan de wandelwagen geknoopt, dat was leuk.

Eenmaal thuis was ze in diepe rust maar was wel helemaal naar beneden in haar bakkie geschoven en na het uitrekken ......

................schoof ze verder en verder. Met een glimlach om haar mond ligt ze te slapen en oma zat netjes op wacht naast haar, ze zou er eens uit wippen !!!!!

Tijdens de wandeling een nieuw logeerbedje gekocht want ook deze kleine spruit moet kunnen slapen als ze beide komen. BIij oppassen hoort investeren, op vele fronten en dat doe ik met zoveel liefde voor deze twee prachtige kinderen.

Deze oefening was een feestje, laat ze maar komen.

Want zeg nou zelf, zijn ze niet het einde!

MEEGENIETEN

Mijn kleine kleinkindjes zijn om op te vreten. Ik ben zo stapelgek op alle vier en allemaal op een eigen manier. Niet meer of minder maar anders. Ze zijn ook alle vier zo anders. Het is dan ook zo heerlijk dat ze allemaal in de buurt wonen en ik ze vaak heerlijk kan knuffelen want dat willen ze nu nog, met ze kan spelen, zingen en ravotten. Het zijn pareltjes die mijn leven kleuren, die mijn gedachten steeds een sprongetje laten maken, die kriebels in mijn buik veroorzaken. Niet in woorden uit te drukken wat deze kleintjes bij mij teweeg brengen. Dit is vast heel herkenbaar bij alle oma's en opa's!

In september wordt ze alweer 3 jaar

Lana wordt in november 2 jaar

En deze kleine dromer is al weer 14 maanden

De jongste van dit prachtige stel is Nina van bijna 4 maanden

Maar wat ook zo leuk is dat ik mag genieten van hun samenzijn. Ik ben er niet altijd bij maar Mama Maai is gek op foto's maken dus komen de plaatjes via dropbox mijn kant op.

Zelf ben ik 13 keer verhuisd. Met neefjes en nichtjes heb ik geen band kunnen opbouwen maar ook niet met vrienden en vriendinnen. En dat heeft me vaak veel pijn gedaan.

Nu woon ik al weer 28 jaar in Lelystad en heb ik een gezellige groep om me heen. Mensen die ik koester en lief heb, waar ik verdrietjes en blijdschap mee deel, waarmee ik het gezellig heb. En veel van hen komen in de fase van de kleinkinderen. En wat is het dan weer heerlijk om dit samen te mogen delen. Kleinkinderen zorgen voor veel gespreksstof en een over en weer ahhh en ohhh! Dus dank je wel lieve dochters en schoonzonen voor deze prachtige geschenken, jullie hebben mij een trotse oma gemaakt.

 

 

HET ZIT NIET MEE MET DE BEESTJES

Hebben we net een moeilijke tijd achter de rug met het laten inslapen van Arlando krijg ik afgelopen maandag een bericht van het gastgezin waar mijn hondje woont. Baroes is ziek en de gastouder wil met mij overleggen wat ze moet doen. Het voelt niet goed bij haar.

We spreken af tot de middag te wachten, gaat het dan niet beter dan naar de dierenarts. En het ging niet beter dus werd bij de dierenarts bloed afgenomen.
Er werd een flinke bloedarmoede geconstateerd, een infectie, koorts.

Maar ook gaf de bloeduitslag zo'n tegenstrijdige waarden dat de dierenarts niet wist wat ze ermee moest. Gebeld met het lab. Hieruit kwam ook geen duidelijkheid. Daarna gekozen voor een second opinion bij onze vertrouwde dierenarts in Putten.
We mailden de bloeduitslagen door en nog diezelfde middag werden we verwacht. Het ging slecht met Baroes en de gastouder begon zich zo'n zorgen te maken. Zou ze ook Baroes kwijt raken nadat ze 4 maanden geleden haar Sam moest laten inslapen.

In Putten werd opnieuw bloed afgenomen om te testen op een paraciet, Lyme, auto-immuumziekte, er wordt gekeken of ze haar eigen rode bloedcellen nog aanmaakt want die bloedarmoede komt niet uit het niets.
 Er zit een infectie in haar lichaam, ze heeft koorts, en ga zo maar door. Er werd een buikscan gemaakt. Ze gaat zienderogen achteruit.
We bespreken of ze misschien toch aan het infuus moet of een bloedtransfusie moet krijgen. De dierenarts stelt voor haar mee naar huis te nemen maar we moeten iedere verslechtering direct melden.

Met pijnstillers en infectieremmers vertrekken we weer richting Lelystad en op mijn schoot heb ik het zakje haar wat bij het scheren van haar buik is gekomen. Ik koester het en zal het bewaren bij al het andere haar wat ik spaar van mijn honden om ooit een trui van te breien. Ooit zullen deze haren een warm aandenken zijn aan al mijn kanjers.

Mijn gastouder heeft die nacht overal bakjes met voer neergezet. Misschien wil ze eten als er geen druk op ligt. Maar zaterdagochtend zijn de bakjes onaangeroerd maar Baroes is wel actiever.

We namen het besluit om moeder Chamook in te schakelen. Als ik nu met haar naar Baroes ga en ze samen laat eten zou het dan lukken.

Ik haalde geitenmelk en ging liep met Chamook naar het huis waar Baroes woont. Toen we de tuin naderde had ze het in de gaten en begon te blaffen. Geweldig om dat te horen, ze was dus allert en hoorde ons aankomen.

Een intense begroeting tussen moeder en dochter en tussen mij en Baroes. Er was een omslag!!!
Er werden twee bakken met vlees gevuld en naast elkaar gezet. Even twijfelde Baroes maar toen ze haar moeder smakelijk zag eten begon zij ook aan haar maaltje. En het wonder geschiedde,.....Baroes at haar vlees op. Daarna likte ze de geitenmeld uit mijn hand.

We besloten om Chamook een dagje bij haar kind te laten. Misschien zou dat stimuleren met eten en haar wat afleiden. En dat werkte ons plannetje was gelukt.

Toen ik Chamook om 5 uur ophaalde werd ik begroet door twee blije honden. Samen speelden ze op het gras, renden ze door de tuin en blaften ze weer als er mensen langs liepen.

Baroes is nog niet beter maar de balans is doorgeslagen naar de goede kant. Ik hoop er nog achter te komen wat ze heeft of heeft gehad.
Of ik deze loopsheid al een nestje van haar mag verwachten weet ik niet. Het belangrijkste is dat Baroes eerst goed aansterkt en totaal hersteld. Pupjes zijn leuk maar Baroes is voor mij zo waardevol, niets mag haar gezondheid op het spel zetten. Maar zodra het licht weer op groen staat mag ze moeder worden.

En wat is het fijn dat M. op mijn pad kwam. Wij werd de gastouder voor Baroes. Zij zou Baroes in huis nemen en ik zou als de tijd daar is een nestje met haar kunnen fokken. Maar ze is niet zomaar bij iemand terecht gekomen. Nee....ze woont bij iemand die er altijd voor haar is. Ze zijn altijd bij elkaar en nu ze ziek is wordt ze zo liefdevol verzorgd zodat ze haast wel beter MOET worden. En al die liefdevolle zorg heeft z'n vruchten afgeworpen. Baroes komt weer uit haar dalletje tevoorschijn. Dank je wel lieve gastouder, zonder jou was het niet gelukt.

TRANEN TRANEN TRANEN

Kennen jullie me nog? Zes lange weken heb ik niets aan al mijn trouwe volgers laten horen. Ik kon me er niet toe zetten.
Maar zo langzamerhand wil ik weer het een en ander van me afschrijven en wat er vandaag is gebeurd moet ik kwijt aan het 'papier'.
In januari had ik een schouderoperatie maar de blijvende pijn in mijn arm kwam niet van de schouderoperatie maar bleek afkomstig uit mijn nek. Na nogal wat scanes, MRI's en röntgenfoto's bleek een nekhernia en een vernauwing dus werd ik twee weken geleden geopereerd op twee nivo's.

Bont en blauw door de operatie
maar o zo heerlijk om de kleine Nina weer te zien.

De operatie heeft me goed gedaan, de pijn in mijn arm is verdwenen maar de enorme spierpijn zorgt ervoor dat ik toch rustig aan moet doen wat me slecht afgaat.

Toen waren er nog kleine tranen doordat ik wist dat het met Arlando, de Haflinger van mijn dochter niet helemaal goed ging. Dat het zo'n wending zou krijgen kon ik alleen maar in een verschrikkelijke nachtmerrie kunnen verzinnen.

Arlando als 3 jarige ruin net een dag bij Inge

Dinsdag hoorde ik het, het voor mij verschrikkelijke nieuws. Mijn man had mijn schoonzoon aan de telefoon gehad en die had goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat mijn schoonzoon een nieuwe baan heeft en het slechte nieuws was.............Arlando moet vrijdag inslapen. Ik kon wel gillen maar verstilde, het leek alsof ik zweefde maar zat verkrampt op mijn stoel en toen kwamen de tranen en die vloeien nog steeds.
Ruim 9 jaar geleden kocht mijn toen 19 jarige dochter een driejarige Haflinger. Een geweldig mooi paard, nog zo groen als gras. Met veel liefde en aandacht heeft ze hem omringd, haar verdrietjes gedeeld en al snel waren ze een eenheid. Wat voelde dat prachtig. In de eerste jaren was ook ik steeds in zijn buurt want een paard was ook altijd mijn droom geweest. Arlando hoorde bij ons gezin. Ze beleefden fantastische jaren en het paard ontwikkelde zich tot een vriend van iedereen. Zijn innemende uiterlijk hielp daar erg aan mee.

Inge had al langere tijd het idee dat er iets was waar ze de vinger niet op kon leggen en menig bezoek van de dierenarts gaf steeds een ander beeld. Totdat hij een paar maanden geleden van stal veranderde en deze staleigenaar het paard met een zuiver oog observeerde. Er was iets en dat iets heeft uiteindelijk zo'n vorm aangenomen dat Arlando veel pijn heeft. Artrose.....

Gisteren was het laatste contact met haar grote vriend. Voelde hij het misschien aan

Hij liet het nauwelijk merken maar deze jonge vrouw, een kenner op paardengebied, zag de ernst. Hij werd onderzocht en verschillende artsen  beaamde de nare situatie waarin Arlando verkeerde.  Pijn, veel pijn,
Toch wilde hij nog werken. Zo gauw iemand erop  kroop om licht werk te doen kwamen zijn oortjes omhoog en leek hiervan te gnieten. Maar ook dat ging deze week niet meer.

Een intiem samenzijn, gisterenmiddag was de laatste keer

Toen kwam het bericht dat Arlando ging liggen., zijn benen lieten het afweten zijn pijn nam de overhand. Het staan was voor hem niet meer te doen en dat was het signaal voor mijn dochter om de stap te nemen. Ze moest afscheid nemen van haar grote liefde.
Bij houden van hoort ook afscheid nemen als het niet meer gaat. Vandaag zou de dag zijn. 28 juni 2013.

Vanmorgen kreeg ik een sms waarin stond " Lan is op de eeuwige wei, pijnvrij".
Ik heb gehuild om het verlies, de herinneringen aan dit prachtige paard. Wat zal ik hem missen. Het voelt als verscheurd van binnen maar ook schijnt er een klein zonnestraaltje voor Arlando omdat hij geen pijn meer hoeft te lijden.

Voor de allerlaatste keer nog even op zijn rug,
Arlando zou de volgende ochtend vroeg vertrekken naar de ' eeuwige wei zonder pijn'. 

E


En ik ben zo trots op mijn lieve dochter.
De beslissing die ze heeft genomen uit liefde was de
moeilijkste die ze ooit moest nemen. Want wat wilde ze hem graag bij zich houden maar dan in volle gezondheid.  Haar vriend mag geen pijn lijden. Wij mogen als mens beslissen dat dieren niet hoeven te lijden en dit heeft ze voor Arlando mogen doen. Maar dat kost tranen, ..............................een zee vol.

Wat ben ik blij dat Lan de laatste maanden op deze stal heeft gestaan. Deze eigenares heeft hem begeleid, geobserveerd, met hem gelachen, hem verzorgd, hem lief gehad en heeft hem uiteindelijk tot het laatste begeleid naar die eeuwige wei. Dit heeft ze voor mijn dochter gedaan en voor het paard waar ze ook zo van is gaan houden. Haar zal ik altijd dankbaar blijven.

KLEINE CROCJES

In het tuincentrum had ik al een aantal keer met kleine crocjes in mijn hand gestaan.  Nou ben ik niet zo 'koopoma' ik verwen ze graag met liedjes, stoeien en spelen maar nu kon ik toch de verleiding niet weerstaan. Welke maat zou Lana hebben. Het leek me zo leuk staan bij de kleine meid.

En toen kwam ze langs. Ze wilde nog zo graag haar winterschoenen aan, de dag begon ook wat frisjes. Maar gaande weg begon de zon te schijnen en werd het warm en daar ging kleine meid met haar winterschoentjes die ze zelf zo graag aan wilde.

Dus op naar het tuincentrum. Daar hingen ze in alle kleuren. En manlief zocht rode uit in het kleinste maatje wat er was en ze paste. En daar stapte Lana met haar nieuwe crocjes de winkel door. Zo parmantig en luchtig. Nog een gietertje voor in de tuin

En dan ziet ze dat oma en zij dezelfde schoenen hebben alleen is het maatje een klein beetje anders.

Moe van het lopen en alle indrukken even rusten terwijl oma pannekoeken bakt. Die gingen er wel in. Het was meer proppen dan eten.

En voordat kleine meid weer naar huis ging toch nog even Nijntje kijken want dat kunnen we niet missen.

In oma's luie stoel zie daalt de rust neer als Nijntje begint. Vol aandacht kijkt ze naar de beelden die ze al zo vaak heeft gezien maar waar ze maar geen genoeg van krijgt. Nijntje is ook zóó leuk!

En ondertussen dans ik met mijn camera om haar heen. Ik kan het niet laten om haar te vereeuwigen, Dit prachtige wonderkind, mijn lieve lieve kleindochter, wat is ze toch bijzonder!

TOT DE VOLGENDE KEER en een FIJNE NIEUWE CREATIEVE en ZONNIGE WEEK

COANDA ONS ZEILEND HUISJE

Het is weer aangebroken, het nieuwe vaarseizoen. Manlief heeft de afgelopen weken besteedt aan het onderwaterschip. Alle verfresten werden verwijderd tot op de kale romp. Daarna werd de boot weer heerlijk ingepakt om daarna in het koude water te belanden.

Boven op de dijk kijk ik uit over de haven van Ketelhaven. De schitterende lucht, de weidsheid, de boten, een gebied wat ik lief heb.

En vandaag was mijn eerste weerzien na een koude winter. En wat zag onze Coanda er mooi uit.  Ons schuitje glom je tegemoet en de zin in het zeilen komt weer boven drijven. De boot ligt er weer bij om te kunnen vertrekken maar klusjes liggen altijd op de loer.

Maar met zo'n lekkere verwennerij is het heerlijk werken. De vlag staat uit dus we zijn 'thuis'

Manlief is altijd bezig op de boot. Lijntje vervangen, lampje hier, schroefje daar. 

En ondertussen heb ik de namen van de boten eens bekeken en me afgevraagd hoe mensen er toe komen hun varend eigendom desbetreffende naam te geven. Ik zal er niet achter komen

Alhoewel......één naam kan ik wel verklaren. Nou uhhh,...... verklaren, ik zal een linkje plaatsen voor diegene die geintresseerd zijn in deze naam. En de naam is verzonnen......jawel.....door manlief.

 Je kunt het HIER lezen. 

En tijdens het fotograferen van de namen zie ik de meerkoetjes in het water met hun eigenzinnige en kenmerkende geluid. Ik hou van deze vogels, het zijn kleine ruziemakers maar ook zo lief voor elkaar. Met hun grote zwemvliezen en het pikken aan de palen zijn ze uit varend Nederland niet weg te denken.

En natuurlijk is ook de fuut altijd weer van de partij. In de haven worden veel nestjes groot gebracht en ik kan het niet nalaten stil te staan als vader en moeder straks weer met de kleintjes op de rug rond de boten zwemmen op zoek naar lekkernij.

Op de terugweg naar huis kon ik niet nalaten even uit te stappen om deze prachtige bloesem vast te leggen maar juist aan de andere kant van de weg lag de wijdsheid te pronken. Wat is het Flevolandse polderland toch prachtig.

HET KNULLETJE IS GROOT

HIER IS HIJ DAN......KANJER AKAI

Wat heb ik naar deze dag uitgekeken. Akai is geweest en wat heb ik genoten, niet in woorden uit te drukken.
Akai, het enigste pupje uit het eerste nest van Chamook wat ik  9 weken met zo intens veel liefde heb  verzorgd staat bij mij voor de deur. Het is bijna 4 jaar geleden dat ik hem overdroeg aan zijn nieuwe baasjes. Met pijn in mijn hart en heel veel tranen. En nu.......ik kan mijn geluk niet op, Akai als volwassen reu. Prachtig! Alhoewel hij een andere naam heeft gekregen en u Zwiet heet is hij voor mij nog altijd Akai.

Toen Akai anderhalf was kreeg hij gezelschap van een klein babymeisje wat hij helemaal heeft geaccepteerd. Ze zijn de beste maatjes en waar kleine meid is, is Akai. Hoe mooi is het te zien dat zo'n klein mensenkind zo natuurlijk om gaat met zo'n grote imposante reu, en hoe voorzichtig die grote reu is in het bijzijn van zijn kleine vriendinnetje. Ze zijn bij elkaar op het gemak.

Akai met zijn eigen vriendinnetje

Het blijft altijd leuk om je eigen hond vast te houden

Kleine meid keek haar ogen uit toen ze nog zo'n hond zag en zei in haar peutertaaltje....papa nog een Zwiet.. Voor haar zijn alle Hollandse herders Zwietjes.

Lana die ook op bezoek was vond het ook allemaal prima. Ook zij is gewend aan deze grote honden. Hoe heerlijk als kinderen met dieren op kunnen groeien. Geen angst, geen gegil en geren dus reageren de honden ook normaal.

Hoe vertrouwd voelt Lana zich in het bijzijn van deze vreemde hond

Lana en Akai 

Akai herkende mij niet meer, ik hem ook niet, hij was nog maar een 'babyhondje' toen hij zijn nest verliet. Toch leek het alsof hij Tilou en moeder Chamook herkende. Dat contact ging zo vanzelf, het was meteen OK!

LInks Akai en rechts Tilou, de oude dame die Akai mee heeft opgevoed

En juist nu, op het moment dat haar eerste zoon op bezoek kwam, was Chamook op het hoogtepunt van haar loopsheid. Maar ik kon het niet nalaten ze toch met elkaar te laten spelen. Dat was kort en krachtig en ze hebben genoten. Ze vonden elkaar hééél leuk. (is dat niet een beetje de bedoeling als je loops bent?)

Even neuzen tussen moeder en zoon

Moe van het spelen

In hele korte tijd zijn er 166 foto's gemaakt. De schade moest een beetje worden ingehaald. Dus het kan niet missen....daar moeten goede bijzitten. 

Mijn dag was helemaal goed!!!

Het knulletje is GROOT