MIJN PRINSESSENKLEINKIND

 Wat heb ik kunnen genieten van Lila. Niet dat ik haar nooit zie of zo, nee, wekelijks is ze hier een dagje, soms meerdere daagjes en als mama Inge naar haar paardje gaat wat hier in Lelystad staat komt de kleine meid ook altijd even aanwippen. En één nachtje logeren heeft ze ook al eerder gedaan. Maar nu was het nog echter. Ze kwam 4 dagen, of eigenlijk vijf met een dagje vrij ertussenin voor mij. En gezellig dat dat was. Ja ‘was’ want ze is net opgehaald door haar mama.

Duplo, Fisher Price en de Bobby-car

 Voor Lila is het de gewoonste zaak van de wereld om hier rond te hobbelen en al het speelgoed weet ze dan ook feilloos te liggen. Ze heeft haar eigen speellade in de tafel, haar eigen ‘boekenkast’, het krat met duplo, de loopwagen en de zitwagen, haar knuffels en noem maar op. Het meeste is nog van onze drie eigen kinderen maar zo af en toe kan ik het niet nalaten een leuk boekje of wat knutselspulletjes te kopen.

ik kan lopen!

Een paar daagjes geleden had ze hier al laten zien dat het lopen eraan kwam, een metertje op eigen benen was het toen maar nu lijkt het wel alsof ze het kruipen is verleerd. Heel parmantig loopt ze met haar handjes iets vooruit met kleine stapjes de kamer rond. Heel zeker, dat wel want Lana doet niets waarvan ze weet dat  het nog niet kan. Met een grote glimlach van trots komt ze op me afgelopen en stort zich lachend in mijn armen. En wat vang ik die hummel met liefde op. Wat heerlijk om een knuffel te krijgen, om dat warme lijfje te voelen wat zich stevig aan me vasthoudt. Wat is het vertederend om te zien dat ze kushandjes geeft, dat ze staat te dansen als ze naar de Nijntjes musical kijkt en dat ze duidelijk laat weten dat ze nog een liedje of stukje van de dvd wil zien. En oma smelt bij alles wat ze doet.

 

knopjes en schermen

Deze dagen waren heerlijk.  De routine zit er al langere tijd in. Het slapen is geen probleem en in die tijd strek ik me ook even uit om bij te tanken van de intensieve aandacht die ik haar wil geven. Er is even niets anders dan Lila want ja…………….ik wil haar natuurlijk weer gezond en wel afleveren. Waar zij gaat ga ik en ook omgekeerd.

 Maar ze heeft ook haar gebruiksaanwijzing. Zo wil  ze niet altijd meer blijven liggen om te verschonen en kan het ineens heel lastig worden als er niet alleen een plas in de luier zit. Maar daar heb ik iets op gevonden. Zo gauw ze een mobieltje of afstandsbediening in haar hand krijgt is het leed geleden. Ze is zo geobsedeerd door al die knopjes dat het verschonen voor mij een fluitje van een cent wordt. Zelfs als ze klaar is ligt ze nog op alle knopjes te drukken. Want knopjes, ipads, telefoons, geluidsinstallaties, luchtbevochtigers, wat een aantrekkingskracht heeft dit op het jonge spul. Niet alleen Lila is hier weg van ook Flopsie en zelfs Prins Parél van 8 maanden vindt dit prachtig. Om de Ipad even te noemen. Er staan veel  youtube filmpjes en spelletjes voor de kinderen op mijn ipad en ook Lila van net één jaar weet dit. Zo gauw de ipad in zicht komt  begint ze te wijzen en is het Nijntje die moet verschijnen. Toch moet ik hier wel wat aan wennen.  

Nijntje kijken

De computerkindertjes kwamen in mijn tijd niet voor. Ja ja, daar heb je het, ‘mijn tijd’ ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Maar het is wel zo en daarom moet ik er ook wel aan wennen. Vroeger zaten de kindertjes ook wel voor de tv maar dat was het dan ook.  Ik ben dan ook wel voor het gewone speelgoed en dan het liefst zonder geluid. Een echt boekje lezen, zelf liedjes zingen, houten speelgoed dat is waar mijn hart naar uit gaat. Maar ik ga met de tijd mee hoor en wie weet went het op den duur. Dus ook hier ‘herrie’ speelgoed, ipad-spelletjes en dvd-tjes. En leuk dat ze het vinden.

Een dagje kwam Maai met Flopsie en Prins Parél. Wat een rijkdom om die drie kleinkinderen bij elkaar te hebben. En ik zou dan ook erg graag een foto hebben met alle drie mijn spruiten. Dus zocht ik een plekje opde bank, Lila op mijn ene knie, Flopsie op de andere en toen Prins Parél ertussenin werd gezet lieten de meiden zich mopperend naar de zijkant zakken en zat ik met lege handen. Nou ja, die foto is er dus niet gekomen. Volgende keer dan maar.

en het hele boeltje viel voor even uit elkaar...........daar zat ik met 'lege' handen alleen Prins Parél, die houdt vol!!!!!!

Doordat we met z’n allen zo dicht bij elkaar wonen zien Flopsie, Prins Parél en Lila elkaar regelmatig en zijn opgewonden als ze elkaar treffen. Lila vindt Prins Parél heel leuk en kan dan ook niet van hem afblijven. Ze aait hem zachtjes over zijn bolletje en Prins Parél laat dat gedwee toe. Daarentegen bekommert Flopsie zich weer over Lila.  Maar het blijft moeilijk voor een ruim tweejarige om niet alles als haar speelgoed te zien.

Opa had ook wat vrij genomen waardoor hij ook eindeloos kon genieten van die kleine meid. Want ja…gek is ze ook op opa. Samen gitaar spelen, stoeien, gek doen. Opa is het verzorgen echt nog niet verleerd. Afdrogen na het bad, luier verschonen, de gewoonste zaak van de wereld. Hoe kan het ook anders na drie eigen hummels groot brengen.

En nu is het weer stil. Lila is weer naar huis. En daar zitten we, moe maar voldaan. Want ja, we zijn ook geen twintig meer.

Ik vroeg me af waarom het zo anders is als vroeger toen we er zelf drie onder de vier hadden rondlopen. Toen waren we natuurlijk ook moe maar nu zijn we écht moe!

van zo'n kind kun je toch alleen maar héél veel houden!

Het huis is niet totaal aangepast dus dat is toch oppassen geblazen, geen traphekjes, er lopen twee herders rond, hele lieve honden maar ook daarmee moet je blijven oppassen, zelfs met de aller, allerliefste hond kan het mis gaan, ik moet er niet aan denken, de keukenkastjes kunnen open en kleine garnalenvingertjes zijn kwetsbaar, er staat een keukentrapje wat kleine meid zó leuk vindt om op te klimmen, er staan her en der toch nog wel wat dingen die gesloopt kunnen worden hoewel ik het meeste wel in veiligheid heb gebracht  en…. we zijn natuurlijk bijna 30 jaar ouder dan toen onze eerste eigen hummel werd geboren.
Maar het is heerlijk als ons prinsessenkleinkind na een paar dagen logeren weer opgewekt naar huis gaat en ik het gevoel heb dat ik toch weer een klein steentje heb kunnen bijdragen aan een positief accentje in dit prille leventje.