MEDISCH CENTRUM WEST

Kennen jullie de serie nog, Medisch Centrum West van dokter Jan. Ik zat aan de buis gekluisterd.

Vandaag moest ik in Medisch Centrum West zijn, HET ziekenhuis van Lelystad, nu onder een andere naam want................

Au au, mijn schouder. Ondertussen 2 maanden geleden geopereeerd maar de pijn zit nu niet alleen in mijn schouder maar in mijn hele arm dus de orthopeed vond het belangrijk om een afspraak te plannen bij de neuroloog.
En wat bleek toen ik op de poli een afspraak maakte, kwam ik bij de neuroloog die ik bijna 20 jaar geleden ontmoette toen ik mijn eerste hernia had en die mij uiteindelijk jaren behandelde en met me mee dacht. Ondanks die vervelende arm keek ik wel een beetje uit naar het bezoekje en dat was vandaag.

Met een thriller van Mo Hayder in mijn hand zat ik rustig te lezen, te wachten want wachten moet je altijd in het ziekenhuis. Tot ik ineens mijn naam hoor roepen door een bekende stem.....een stem uit het verleden zou je haast zeggen. Ik liep hem vol herkenning tegemoet, hij gaf me lachend een hand. Ik volgde hem naar binnen waar we uitvoerig aan de praat raakte. Over hoe het in die twintig jaar is verlopen met mijn chronische rugklachten maar ook over de tuin, de kinderen, kleinkinderen. Alle tijd was er voor een praatje. En dit terwijl hij mij ooit eens toevertrouwde, 'ik ben niet zo sociaalvaardig' en dat ik ook weet dat hij normaal gesproken stug en wat kortaf overkomt. Heb ik nooit last van gehad, blijkbaar klikt het.

Maar ik kwam natuurlijk voor mijn arm maar uiteindelijk heeft hij me helemaal doorgelicht. Alle reflexen getest, mijn rug bekeken, tips gekregen en uiteindelijk het advies om toch foto's te laten maken. En als ik dat nu meteen deed dan kon ik morgenvroeg terug komen want hij werkt 1,5 dag in de week.
Zo gezegd zo gedaan, de foto's zijn gemaakt en de afspraak staat. Nu even afwachten of er iets uitrolt want au au, mijn schouder en arm doen pijn!

De zon scheen zo heerlijk dat ik na het ziekenhuisbezoek een heerlijk rondje met de honden heb gelopen. En op het einde van het pad stond een prachtige ree naar me te kijken. De honden hadden haar niet gezien en ik liep rustig verder totdat we ongeveer op de plek waren waar de ree stond.
Bij Chamook gaat de neus omhoog, de neus gaat naar de grond, ze begint te lopen, ze begint te rennen en ik zie iets wegschieten,......de ree. Gelukkig keerde Chamook om na een indringende brul van mij. Nee, ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ze het dier te pakken krijgt. Wandelen moet leuk blijven. Maar wat een neus he! Zo bijzonder dat ze een lucht opvangt en weet dat het de moeite waard is die te volgen.

En na die heerlijke wandeling een lekker potje thee.