MET VALLEN EN OPSTAAN 10 JAAR

Vandaag is het feest!  Meer in mijn hoofd dat in dat van de jarige want die snapt er geen drol van.

Ruim 10 jaar geleden overleed mijn eerste hollandse herder Youette en ik heb gehuild, gehuild en dacht dat het nooit meer goed zou komen met mij. Maar na een paar weken begon het verdriet toch te slinken en de mooie herinnering aan Youette is gebleven.

4 maanden hebben we zonder hond gezeten, een eeuwigheid. Maar toen konden we kleine Petit Loup ophalen. Een pupje van weer 7 weken oud, een nieuwe start, een nieuw begin. Tilou was mijn allesje. Ze hoort bij mij!

Ik wilde graag met haar een nestje maar ze liet zich niet dekken en achteraf is dat misschien heel logisch
(want waarschijnlijk was ze al langer ziek dan dat wij wisten). Ik had graag een pupje van haar gehouden maar dat zat er niet in dus kreeg ik ruim 2 jaar later een pup van haar zusje Juno. En dat werd Chamook. Maar over Chamook gaat het even niet. Haar tante en moeder zijn dan vandaag wel jarig maar het draait nu even om Tilou.

Want dat Tilou er nog is mag een wonder heten. Twee keer in een half jaar tijd heeft ze op het randje gelegen en twee keer is ze erbovenop gekomen.

Al jaren sukkelden we wat met haar en we dachten dat het de ziekte van Lyme was, de tekenziekte, en daarvoor werd ze ook behandeld. Alle symptomen wezen in die richting totdat het anderhalf jaar geleden zo snel bergafwaarts ging met haar.
Tilou sjokte uiteindelijk als een bejaarde hond achter me aan, wilde uiteindelijk helemaal niet meer lopen en we shopten van arts naar arts die het allemaal niet echt wisten. Ze vulden elkaar wel aan en ik zocht flink op internet. Alle aanwijzingen die Tilou me gaf probeerde ik op een rijtje te krijgen en zo kwamen we uiteindelijk tot een oplossing. Haar schildklier werkte niet meer dus kreeg ze medicijnen. Maar ze knapte niet echt op. Dus weer verder zoeken.
Met Tilou ging het slechter en slechter totdat we haar op een zondag uit haar bench moesten trekken omdat ze zelf geen puf meer had. We snelden naar de dierenarts in Putten die meteen in actie kwam. Hij zei me: ik denk niet dat ze dood gaat! Hieruit maakte ik op dat het héél slecht met haar ging. Hij denkt het maar wist het niet zeker.
Haar temperatuur was 35.9, veel te laag. Hij somde alles op tegen de assistente: extra verwarmde ruimte en deken, infuus, medicijn zus en zo, ieder uur controle.......
Tilou werd dragend meegenomen zonder dat ze de mogelijkheid had om om te kijken. Het maakte haar allemaal niets meer uit. Het einde leek in zicht voor haar.

Bij onderzoek dacht de dierenarts dat ook haar bijnier niet meer werkte maar hij zou proberen haar stabiel te krijgen en dan moest ze toch worden overgedragen aan Utrecht want Tilou is zo'n apart geval dat hij haar niet verder kon behandelen.

Een aantal keer werd ik door dierenarts Daan op de hoogte gehouden van haar toestand en naar 3 dagen begon ze weer wat op te knappen. Op dag 4 mochten we haar halen en ze liep zowaar met een klein kwispeltje weer meer. Wat was ik blij. Ik kreeg weer hoop.

De volgende dag had ik een afspraak in Utrecht. Wat een gesjouw met zo'n ziek beestje, en wat bijzonder dat ze niet mopperde. Alles liet ze gelaten toe.
De achterbak comfortabel ingericht zodat ze lekker kon liggen en op naar Utrecht.
We kwamen bij een endocrinoloog, een arts die gespecialiseerd is in hormonen.

(In de dierenkliniek in Utrecht worden de honden eerst bekeken door studenten. 

Deze studenten bespreken hun bevindingen met de specialist en dan komen ze allemaal terug en doet de specialist een uitvoerig onderzoek met de studenten in het kielzog. Ook in dit onderzoek worden de studenten betrokken dmv vragen.)

En deze arts, Sara Galac, heeft na uitvoerig onderzoek een start gemaakt met medicijnen en Tilou knapte zienderogen op. Haar vacht die altijd zo dof was begon te glimmen, ze speelde weer met stokken, liep het rondje weer mee totdat na een half jaar......................je raad het al....................ze weer helemaal instortte. Ik dacht dat de medicijnen ontregeld waren maar na bloedeonderzoek wees uit dat dat allemaal goed was. Dus niet de schildklier en en bijnier speelde op maar het was weer wat anders....... Arme Tilou, wat nu weer?
Toen ik de volgende foto's nam dacht ik dat het de laatste van haar zouden zijn.

Ze at niet meer, lopen ging haast niet meer, ik droeg haar naar het grasveld voor een plasje, ze keek zo lusteloos en haast apatisch (ze gaf mij het gevoel dat ze niet meer wilde), ze lag de hele dag in haar mandje en was echt dood ziek. Maar ze dronk wel. Zelf zoveel dat als ze plaste kon ik tot rustig tot 20 tellen voordat ze klaar was.
Omdat artsen het niet wisten en Tilou steeds zieker leek te worden hadden mijn man en ik het erover of we er niet een punt achter zouden moeten zetten.
Na een week sukkelen en artsen bezoeken belde ik uit pure nood naar de arts in Utrecht. De endocrinoloog. Advies.........meteen een buikfoto laten maken.
(zelf had ik ondertussen het vermoeden dat het misschien de baarmoeder kon zijn)
's avonds om 8 uur op het spreekuur zagen we tijdens de echo een giga baarmoeder gevuld met pus. Die moest er meteen uit en om half 11 in de avond lag Tilou op de snijtafel. Ik werd gebeld dat het ook fout kon gaan omdat het zo'n medicijnen hondje is. Ik duimde mijn duimen blauw en om  12 uur het verlossende telefoontje. Tilou mocht worden opgehaald en die baarmoeder die er nu uit was was enorm en stond op knappen. Als dat was gebeurd zou ze zijn overleden.

In zo'n korte tijd kroop Tilou twee keer door het oog van de naald en nu vandaag is ze 10 jaar geworden. Welliswaar met veel medicijnen per dag maar ze is vrolijk en geniet van het leven. De verjaardagswandeling zit er al op en TIlou rust tevreden uit!

En onze Tilou komt in de ochtend en avond aanlopen als ik zeg 'pilletje'. Ik open rustig haar bek en laat de pilletjes achter op haar tong glijden, een knuffel en we gaan weer verder.