OVEREMOTIONELE SENTIMENTELE DIERENLIEFHEBBER

Even geen haak blog maar ernstigere zaken.Vandaag was het de dag dat ik mijn aquarium moest verschonen. Eens in de week krijgen alle bakken een beurt. Ook bekijk ik dan alle bewoners met een ander oog. Zijn ze nog gezond, hebben ze het naar hun zin?

Bij dat goed observeren zag ik 'm liggen. Of was het een haar. Op de zij met een gekrulde rug lag het beestje naar adem te happen. Dan krijg ik een brok in mijn keel. Ik wil het diertje niet meer last bezorgen door 'm te vangen, dus laat ik 'm in alle rust achter in een eigen vertrouwde omgeving om toch geregeld een kijkje te gaan nemen. Er zitten ook grote garnalen in de bak en dat zijn echte opruimers maar ze mogen niet eerder beginnen dan wanneer het diertje echt dood is. Er gaan uren voorbij en nog steeds zie ik het bekje zachtjes op en neer gaan. Al uren wil dit beestje niet opgeven, de wil om te leven lijkt te sterk. Ik besluit om boven te gaan strijken zodat ik regelmatig een blik op de bak kan richten. En dan zie ik wat wegschieten, het visje. Een garnaal zit erbij. Dit is voor mij het moment om de stap te nemen. Ik moet 'm er nu uithalen. Met toch nog verzet krijg ik het visje te pakken en laat het rustig inslapen in een bakje met kruidnagelolie. Het leed is heel snel geleden. Dan keert mijn rust weer. Nog vaak zal ik dit meemaken want bij ieder diertje wat gaat overlijden voel ik me rot.

Pas zag ik een natuurserie over een enorme droogte in Kenia. Een kudde olifanten had het zwaar en ze zochten water. En daar stond moeder met met haar verzwakte jong liggend aan haar voeten. Met haar slurf betaste ze het jong liefelijk.Alleen al die aanblik zorgt voor een brok in mijn keel, en de tranen stromen dan al over mijn wangen. In beeld komen de ogen van het jong die nog een keer knipperen, de moeder die er gelaten bij staat en uiteindelijk omdraait en wegsjokt. Dan kan ik een hartverscheurende snik niet meer inhouden . Mijn menselijke gedachten gaan zo met me op de loop. Arme moeder, alleen met haar stervende jong. Wat gaat er om in haar hoofd, wat denkt ze als ze omdraait en haar dode jong achterlaat.

De filmmaken vertelt dat veel mensen niet snappen dat ze die dieren die ze filmen niet helpen. Hij zegt dat alles om hem heen dood gaat door de droogte, er is geen beginnen aan.
Een jaar later is de kudde er weer boven op en krijgen ze een recordaantal van 220 kalfjes. Dan is mijn verdriet weer wat gezakt maar de moeder met jong staat nog op mijn netvlies en ook als ik dit type houd ik het niet droog. Sentimentele t.r.u.t. denk ik dan! (excuse voor het lelijke woord maar zo voelt het dan even)

Maar ook met kleine dieren in nood voel ik me verbonden. Als op een regenachtige dag de wormen over het fietspad kruipen raap ik er zoveel mogelijk op om ze weer aan de kant te zetten.. Een raar werkje maar ach, die pier wil ook leven. En spinnen op de boot, gelukkig ben ik er niet meer bang van maar ook die moeten op de kant en als er eentje in het water valt hengel ik net zolang tot die mijn touwje veilig heeft bereikt.

En dan de Oostvaardersplassen, de trots van Lelystad. Regelmatig rijd ik met de trein van Lelystad naar Eindhoven. In de zomermaanden is het een prachtig gezicht die grote kuddes bij elkaar. En het zijn er veel, heel veel. Maar wanneer het in de winter weken vriest dat het kraakt dan is het zo'n triest aanblik dat ik aan de andere kant in de trein ga zitten, ik wil het niet zien. Dieren opzoek naar voedsel wat er niet is en dus de hongerdood sterven.  En dan alle ophef. Mensen die vinden dat ze bijgevoerd moeten worden en andere vinden dat je van de natuur af moet blijven. Ik ben natuurlijk voorstander van bijvoeren want echt natuur vind ik het niet. Een hek is ho!  Ik zal er niet verder over uitweiden want de kwaadheid over 'de trots van Lelystad' komt al weer opzetten.

En.....en....en......nee, stop!
Genoeg over dierenleed. Als ik zo om mij heen kijk zie ik twee enorm tevreden honden die net lekker naar het bos zijn geweest. Boven genieten garnalen van hun gedroogde brandnetelblaadjes, een tractatie, de vissen zwemmen tevreden rond.
En om een indruk te geven van die. misschien akelig ogende, sprieterige kleine beestjes......kijk maar eens hoe mooi ze eigenlijk zijn....en vredelievend.... daar kunnen we met z'n allen nog wat van leren.

Linker bak zitten de roodgestreepte Crystal Red garnaaltjes .
Middelste bak zitten de Red Fire garnaaltjes
in de rechterbak komen de Crystal Black garnaaltjes
de White Pearl  garnaaltjes komen in een bakje wat op mijn buro staat.

Crystal Black, White Pearl, Red Fir, Crystal Red

 Ik zou de hele dierenwereld willen redden. Maar hoe zit het met jullie? Zijn jullie ook zo overemotioneel. Is dit misschien een 'vrouwenkwaal'? Ik ben benieuwd. Ik zou wel wat nuchterder willen zijn maar ja, het is de aard van het beesie.