SMS-je

Mijn telefoon licht op, er komt een berichtje binnen. Ik open het en lees: 'kan ik vanavond mee-eten?' waarop ik antwoord 'ja natuurlijk, gezellig'.

Iedere week verschijnt dezelfde vraag en typ ik hetzelfde antwoord. Maar deze getypte woorden hebben en emotionele lading voor mij, ze maken me blij, mijn hart maakt een sprongetje.

Maar van wie komt die vraag, zul je denken. Mijn zoon, mijn volwassen zoon die al een aantal jaar op zichzelf woont een paar minuten rijden bij mij vandaan.

Ik maak op vrijdag iets wat hij lekker vindt want het blijft voor mij speciaal dat hij aanschuift.

Deze zoon, mijn derde en laatste kind. 

Een kleine 30 jaar geleden kreeg ik een dochter en 15 maanden later werd ik verblijd met weer een dochter. Opmerkingen van 'ach, wat jammer' en 'had je niet liever een zoon gehad' raakte me enorm. Mijn liefde voor mijn kind is groter dan het geslacht wat het kind heeft. Bovendien vond ik het o leuk dat die twee meiden, die zo dicht op elkaar zitten, zo leuk konden spelen. Ze stuurden kindertjes die mee wilden spelen weg want ze hadden elkaar toch!

Ons derde kindje was op komst. Echo's werden vroeger niet zomaar gemaakt alleen als het medisch noodzakelijk was. Ik was er stellig van overtuigd dat ook dit kindje een meisje zou zijn. Op de dag van de geboorte hielpen mijn kleintjes van 2 en 3 druk mee en tijdens de geboorte zaten ze op de eerste rang.  De verloskundige vroeg mij,  wil je niet weten wat het is?

Een polderjongen, een echte polderjongen zoals ze hem noemde. Groot en stevig. En ook voor dit kind was er weer die onvoorwaarlijke liefde, meteen en overweldigend.

Nu 25 jaar later is dit babyzoontje uitgegroeid tot een volwassen man. Een geweldig iemand die zijn leven al een heel eind op orde heeft.  En als hij dan weer verschijnt, maakt mijn hart een sprongetje
en huppelt die avond tevreden verder want liefde voor mijn kind is voor altijd!