BOOTJE VAREN, SPINNETJE REDDEN

Wij zijn helemaal weg van zeilen dus wonen we hier in de polder helemaal te gek!  Het mooie IJsselmeer binnen handbereik.

Jaren geleden verruilden we onze buitenland vakanties voor een zeilboot. Een kleintje maar wel groot genoeg om 3 kindertjes op mee te nemen want eens zouden die ook helemaal  lyrisch zijn van het zeilgebeuren, hoopten we.

We maakten kleine tochtjes van een paar uur en gingen dan ’s avonds weer in ons eigen bedje slapen.  Maar de weekenden waren druk, oudste dochter naar badminton, middelste dochter naar paardrijden en zoon naar judo,  dus gingen pa en ma in de verloren uurtjes als de kinderen liever naar  vriendjes en vriendinnetjes gingen, zelf een stukje varen.

In de loop van de jaren kwam er een iets grotere boot en de kinderen gingen hun eigen gang, mee zeilen ho maar, er waren toch veel leukere dingen te verzinnen. Zeeziek werd je ervan en dan was je snel genezen.

Zeilen is een passie die wij met z’n tweetjes delen…….maar er gloort hoop, kleine F. van nog geen 2 jaar wil niets liever dan bootje varen en bootjes kijken, dat houden we warm!

Dochter Maai is jarig en (waar zij is is ook de jongste spruit M.) dat wordt deze keer gevierd op de boot omdat kleine F. zo graag wil varen. Bij opa aan de hand loopt de kleine meid  met opvallend oranje zwemvest de steiger af, opa helemaal gelukkig door de interesse van de kleine spruit maar op het eind van de steiger gaat het haar even meer om de eendjes die er zwemmen.

Tijdens ons tochtje is de opwinding groot. Gevaar kent de hummel niet en  ze wil het liefst zo ver mogelijk op het puntje staan, op de rand zitten en over de varende boot lopen. Ze geniet met volle teugen en wat nooit gebeurt gebeurde nu wel. Door uitputting viel ze bij oma op schoot in een diepe slaap.

Maar boten brengen naast opgewonden kleine meisjes ook andere dingen met zich mee.

Alle zeilen van de boot worden bij afwezigheid keurig afgedekt met een zeil. Een eigen jas om het zo maar te zeggen. En om weg te kunnen moet die jas uit want de zeilen moeten worden gehesen. Dus… ritsen los en ja hoor, daar komen al die langbenige grote en kleine, zwarte en bruinige, vriendjes aan een draad naar beneden dwarrelen, vast erg balend omdat ze worden gestoord in hun mooi gevonden verstopplek voor de dag.

Terwijl mijn man de uitgetrokken ‘jas’ opvouwt is mijn  ‘ho’, ‘wacht nou even’ en ‘stop’ niet van de lucht. Nee, zo’n spinnetje mag niet in het opgevouwen zeil terecht komen want dat kunnen de tere pootjes niet hebben, en ‘pas op waar je gaat staan’ want ze zoeken overal een veilig heenkomen en je zou er eens op trappen. En teveel wapperen met het zeil mag ook niet anders belanden mijn ‘vriendjes’ in het water.

Iedere keer ben ik gespannen in de weer om te helpen ze een veilig heenkomen te geven. Ik vis ze aan een lijn uit het water, zet ze op de steiger of laat ze op een veilig plekje op (nee, niet in) de boot achter. Beestjes zijn om te redden, de natuur moet blijven leven, tot het absurde af. Maar ja, ik ben niet voor niets van mijn spinnenfobie genezen, dan moet je er wel wat mee doen!