PAPA IN HET ZONNETJE

Ja, het moet echt even, deze papa moet in het zonnetje gezet!

Mijn eerste schoonzoon, nou ja, echt is hij nog niet helemaal, maar wel de vader van mijn twee prachtige kleinkinderen Flopsie en Prins Parél. Deze twee hummels hebben tot nu toe roet in het eten gegooid, trouwen is er nog niet van gekomen. Maar echt of niet, het is een schat, daar doet dat papiertje niet aan af.

Het is altijd een verrassing met wie je dochter op een gegeven moment op de stoep staat en ik heb altijd gedacht dat als je geweldige kinderen hebt ze uiteindelijk een geweldige partner krijgen. In dit geval is het zeker  uitgekomen!

Zo schoonzoon, dat kun je even in je zak steken!

Maar ik zou het even over het vaderschap hebben.  Ook een nieuwbakken papa moet wennen maar dat ging toch wel snel. Baby in bad, baby verschonen en baby vertroetelen werd al snel routine.

Die band groeide en groeide en F is dan ook stapelgek op papa M. Maar dat kan ook haast niet anders. Zo geduldig, zo rustig, zo gezellig, zo…….ik stop hiermee want hij gaat naast zijn schoenen lopen. Maar ik meen het, een lievere papa had Flopsie zich niet kunnen wensen.

Als gezin trekken ze er veel op uit, niet naar het drukke stadse leven of grootse kinderattracties maar naar de kinderboerderij, het bos, stichting Aap of gewoon het kinderrijke grasveld voor het huis. De natuur is belangrijk. Bij M. zit ‘biologie’ in het bloed. Al zijn het de grotere kinderen waaraan hij les geeft, met Flopsie is het ‘onderwijs’ al begonnen terwijl ze er zelf nog geen weet van had. Wandelingen door de natuur, een frisse neus halen, lekker in de tuin slapen in de wandelwagen. Een natuurkindje, een buitenkind om het zo maar te zeggen.

En het valt op, Flopsie is gericht op het kleine leven. Kijk oma, een spin, en wijst met haar kleine vingertje een minuscuul klein spinnetje aan wat verborgen zit in een kiertje bij de deur.  Maar ook kan ze opmerken dat het zonnetje schijnt, dat er een vogel op het gras zit en herkend ze het piertje wat ik als grapje in mijn keramieke pot heb gemaakt.

Eindeloos worden alle dieren in het voorleesboek herhaald en al toen ze nog maar net kon praten noemde ze alle dieren samen met alle geluiden die ze veroorzaken. Haar eerste woordje naast papa en mama was ‘uil’, niet het meest voor de hand liggend.

Nummertje twee werd geboren en ervaren papa nam zijn nieuwe rol weer heel serieus. Nu was het een fluitje van een cent, alles was al een keer geoefend. En kleine Prins Parél kreeg dezelfde liefdevolle aandacht. Net thuis van het werk was niets te veel. Met de jas nog aan liep hij al met kleine Prins op de arm en bouwde hij al weer met Flopsie met duplo. Niks bijkomen van het werk, de plicht roept al weer en mama wordt meteen ontlast.

Huismussen zijn het ook, niet saai hoor, helemaal niet. Thuis zijn is fijn, geeft rust. Je kunt je huisje zo lekker vertrouwd  en gezellig maken zodat het past als een jas. Er klinkt altijd veel vrolijkheid in huis, liedjes, kindjes met mama’s op bezoek, dansmuziek en vrolijke kinderstemmetjes die heel tevreden  en blij zijn.

En hoe kan het ook met zulke ouders. Twee schatten die overlopen van liefde voor hun kinderen. Soms zou ik wel even hun kindje willen zijn!