ARLANDO

Het was even bijkomen van gisteren 1e paasdag. Emoties liggen op het moment allemaal dicht bij elkaar en zijn toch allemaal heel anders.

DEZE EMOTIE DRAAIT OM   

ARLANDO

De 17 jarige Inge met haar 3 jarige Haflinger Arlando. Nog maar een paar uurtjes bij elkaar

Zo zouden we eerste paasdag het paard van Inge verhuizen van Lelystad naar Almere. Zelf kon ze daar niet bij zijn vanwege de heftige emoties die het met zich meebrengt. En die verhuizing is niet zomaar. Inge heeft de knoop doorgehakt, zoals het er nu voorstaat tenminste, om voor Arlando een ander baasje te zoeken. Hij gaat eerst naar een kennisje die tot over haar oren verliefd is op dit ras om Arlando verder te beleren en te kijken wat voor paard het is. Wie weet kan ze Inge ook over haar angst heen helpen, dat zou mijn grote wens zijn, zodat Arlando 'onze kanjer' kan blijven. De tijd zal het leren.

Inge en Arlando tijdens een schriktraining, nog vol vertrouwen in elkaar

In de loop van de jaren is Inge bang geworden en is tot de conclusie gekomen dat leiderschap daar een grote rol in speelt. Om een lang verhaal kort te maken gingen we, mijn man en ik, met trailer naar stal. In de wei stonden alle paarden bij elkaar en Arlando was tot op dat moment van niets bewust. Hij werd opgehaald en liep zonder tegensputteren de trailer in. En ik had het te kwaad, ook nu weer heb ik een brok in mijn keel. en lopen de tranen over mijn wangen. Even een dropje hoor!

Dit lieve paard wordt uit zijn vertrouwde landelijke omgeving weggehaald niet wetend wat hem te wachten staat. Vol vertrouwen gaat hij mee maar zal hier waarschijnlijk niet meer terugkomen. En dat raakt me zo verschrikkelijk. In de auto barst ik in tranen uit, hoor af en toe wat stampen in de trailer maar de rit verloopt prima.

tijdens de schriktraining met de zo gevreesde paraplu. fluitje van een cent! 

In Almere rijden we door een wijk en vragen ons af of hij misschien ergens in een achtertuin terecht gaat komen. Maar al gauw zien we de stadweides en worden we gewenkt. We stappen uit en S. vraagt of zij hem uit de trailer mag halen. En dat doet ze zo geweldig dat ik door deze kleine handeling het volste vertrouwen en respect krijg voor deze jonge vrouw. ' Toe maar knul, nog een stapje, neem de tijd maar, goed zo, gaat goed, laatste stapje, kijk eerst maar eens even om je heen'. Dit was zo geweldig om te horen!

De stal stond al open en hij liep rustig naar binnen. Geen stress, hij had tenslotte nieuwe paardenvrienden om zich heen. "zo eerst even wat kuil, daar kalmeer je lekker van, dat is lekker' en ze gooit een flink pak in de stal en Arlando geniet zienderogen van het kuil, dat is lang geleden dat hij dat kreeg.

Wij maakte kennis en bekeken alle paarden. Vooral Haflingers. Ze vertelde wat ze met Arlando van plan was maar ze dacht nu al aan hem te zien dat het een geweldig paard is. Niet dominant, rustig, vriendelijk. En dat is hij en zo heeft Inge hem gevormd! 10 jaar heeft ze lief en leed met hem gedeeld, was het haar grote vreind. IEdere dag ging ze er naar toe, sloeg nooit over. Met de komst van Kleine Lana werd het wat lastiger maar ook toen was ze regelmatig op stal te vinden maar rijden deed ze niet meer. De angst werd steeds groter. Komt dit misschien ook omdat ze mama is geworden?

Arlando maakt kennis met Lana, heel voorzichtig en uiterst vriendelijk

We mochten zo vaak langs komen als we wilden en ondertussen zou Arlando de aandacht krijgen die hij verdiend. Hij mag weer denken en doen en niet 24/7 op de wei staan. Werk aan de winkel, werk waar een Haflinger voor is gebouwd.

En dat hij in goede handen is daar ben ik zeker van. Ik ging dan ook heel anders weg dan dat ik kwam en ik hoop dat deze kanjer een geweldige toekomst tegemoet gaat, of met ons of met een baasje wat evenveel van hem gaat houden als wij nu doen.

Als je dit paard in z'n ogen kijkt wat zie je dan?

Jullie snappen vast dat het Inge niet in de kouwe kleren gaat zitten maar wie weet, komt alles op z'n pootjes terecht. Wat kan die menselijke emotie toch dwars zitten.
En Arlando, als hij maar kan eten en andere paarden om zich heen heeft is het goed, zo zegt de kenner. laat ik dat maar geloven dat verzacht wat.
Stilletjes hoop ik dat Inge dit blogje niet zal lezen, jullie snappen het wel he?............................

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

In de middag voelt het goed wat er is gebeurd. Het is even wennen voor hem maar hij gaat er zeker niet op achteruit. Door deze gedachte kon ik me ook gaan verheugen op het heerlijke maaltje wat mijn man zou klaarmaken.

Wij zijn niet van het traditionele. De feestdagen verlopen hier wat anders. Geen paasontbijt, geen eieren maar een lekker maaltijd wat eerder in de avond samen met onze zoon. En ziet dat er niet lekker uit?
                           *.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*