EN DE TELEFOON GING....

Vanmorgen ging om 9 uur de telefoon en een opgewonden stemmetje ratelt vanalles in sneltreinvaart door de lijn van Almere naar Lelystad. Ik hoorde 'oma' en 'wij komen naar jou toe' en wat daar allemaal tussen zat kon ik door haar enthousiasme niet verstaan. Toen ze haar verhaal had gedaan werd ze wat rustiger en waren de antwoorden op mijn vragen alleen nog maar mm...mmm! En toen duidelijk was dat ze naar mij toe zouden komen herhaalde ze meerdere keren 'oma, ik zal je niet vergeten hoor'. En dat stemmetje klonk zo lief dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg.

Ik voel een feest stemming, de spruitjes van MamaMaai komen op bezoek samen met Maai. Gezellig. Lekker een dagje aankeutelen met het grut. Ik verheugde me er enorm op.

En daar hoorde ik roepen terwijl ik in de keuken stond 'oooooomaaaaa!. Ik keek door het keukenraam en zag daar de o zo vrolijke spruit voor de deur staan wachten. De twee honden vinden het heerlijk als de kleintjes komen en verwelkomen ze het liefst druk en opgewonden maar dat gaat dus niet door. Eerst in de mand en afkoelen zodat de hummels eerst fatsoenlijk binnen kunnen komen. Want Tilou en Chamook zijn toch wel erg groot in vergelijking met die twee spruitjes.

En daar stond ze met haar rugzakje waarin haar kleertjes zaten voor als ze een ongelukje zou krijgen. Wel te verstaan, een plasongelukje wat overigens niet is gebeurd vandaag.

Eerst knuffelen want van die kleintjes kun je niet afblijven al zou het moeten en kleine meid, ook een knuffelkont ten top, doet hier heerlijk aan mee.

En dan begint het dagje bij oma. Alle aandacht voor de kindjes zowel van oma als van mama. Foto's worden er gemaakt want Maai heeft de fototik denk ik wat van mij over genomen. Het liefst zoveel mogelijk foto's maken, ieder moment is leuk. Helemaal scherp of niet, ze moeten vereeuwigd op ieder moment want oh wat zijn ze leuk.

We begonnen de dag met het maken van een ketting. Maar uiteindelijk vond prinses 'm leuker als kroontje. En zeg nou zelf, is het niet een schatje!

De concentratieboog is maar kort en na het maken van de ketting begon kleine meid over eten. En wat had ik in de koelkast liggen.....poffertjes. Ik zette het wekkertje op een uurtje zodat we voor bedtijd nog lekker zouden gaan smikkelen.Steeds kwam ze me vertellen dat ze het wekkertje had gehoord dus kwamen uiteindelijk de poffertjes een half uur eerder op tafel dan gepland. En er verdwenen er 22 in dat kleine buikje, zonder probleem! Gewillig liet ze zien hoe zo'n poffertje in z'n geheel in haar mond paste.

En na het eten moeten de bordjes worden afgewassen. Je kunt ze het niet vroeg genoeg leren dus kreeg kleine meid een handdoek in haar handen en droogden wij samen de bordjes af. Keurig werd alle sop en natte plekken verwijderd door flink te boenen.

De piano is ook altijd heel leuk en nu kleine man zelf overal kan gaan staan kan hij net met zijn kleine vingertjes bij het klavier. En nog leuker is het als hij op schoot flink muziek mag maken, met handen of voeten, het maakt niet uit.

Opa moest worden gebeld want die wilde ze voor het slapen gaan ook nog wel zien. "Opa, kom jij hier want ik ben ook hier en ik ga slapen, opa kom jij?" klonk in een zin zonder ademhalen. Opa kwam natuurlijk thuis eten en kleine meid sprong min of meer in zijn armen. Maar lang hield ze het niet vol. Ze wilde slapen. Dus opa bracht haar naar bed, even een uurtje lekker rommelen met de muziekjes, wat geklets door de babyfoon en toen was ze vertrokken om 3 uur later weer wakker te worden.

Kleine man is ineens niet meer bang voor de honden. En of hij al die tijd doorhad dat het er twee waren weet ik niet. Meestal zijn de honden in de gang zodat ik ook niet hoef op te letten of dat wel goed gaat. Kinderen en honden moet je altijd in de gaten houden. Maar nu, om kleine man te laten wennen, mochten ze een voor een binnen.

Toen hij op het eind van de middag op schoot zat en de hond wel heel erg leuk begon te vinden zag ik hem ineens met zijn hoofd draaien met een blik van.....zie ik dat nou goed. Daar ligt een hond, en daar ligt een hond. En nog eens draaien en nog eens draaien. Je zag hem denken, er was er toch maar eentje? De verbazing was van hem af te lezen.

Hij kreeg door dat het voeren van een eierkoek aan de honden wel erg leuk was. En omdat ik niet wil dat de honden gaan schooieren mochten ze wat brokjes geven. En daar zat hij als kleine hummel tussen de 'wolven'! Want wat zijn ze groot als jij nog zo klein bent maar hij vindt het geweldig. Wil niets liever dan de wollige vacht aaien. Gelukkig dat hij de honden ook leuk vindt want oma zal altijd van deze kanjers in huis hebben.

En als kleine man brokjes geeft wil kleine meid ook brokjes geven, goed voor de rangorde!

 En kleine mensjes ontdekken, en ontdekken dan ook dat klimmen zo leuk is. Op een leuning klauteren en dan zo trots als een pauw gaan zitten..........ik kan nog voelen hoe dat voelde toen ik zelf zo klein was!

Tsja, en als je ziet dat oma en mama zoveel foto's maken dan wil je dat zelf ook doen dus kreeg kleine meid het toestel in haar handen en maakte een foto van Maai en broer die voor de ruit naar de honden stonden te kijken. Is dit een fotografe in de dop?

En ondertussen is ons prinsje van de familie opgestaan uit de kruipstand en is gaan lopen. Nog niet helemaal los maar met wat steun komt hij overal. Soms al aan een handje maar met zo'n loop-muziek-karretje is dat wel weer heel leuk. En zo stapt hij steeds zelfverzekerder door de kamer

Maar hij blijft toch wel een gewillig foto-objectje! wat een snoepie onze kleine spruit van bijna 1 jaar.

Oma moest naar het ziekenhuis voor een MRI en moest hiervoor eerst een slaapmiddeltje innemen wat al snel begon te werken waardoor ik in een zombie veranderde. Niet meer zo stevig op de been en zo. Gelukkig kon Maai me naar het ziekenhuis brengen. Kleine meid wilde nog een kus en die kussen kwamen overal, op mijn wangen, op mijn ogen, op mijn neus. En daar gingen ze weer, terug naar huis, naar papa die ze ook weer zo graag ziet komen.

Wat een heerlijke, normale, warme dag zo met mijn eigen lieve meid met haar kleine grut om me heen. Beter kan niet. Dat geeft pas energie.