HET ZIT NIET MEE MET DE BEESTJES

Hebben we net een moeilijke tijd achter de rug met het laten inslapen van Arlando krijg ik afgelopen maandag een bericht van het gastgezin waar mijn hondje woont. Baroes is ziek en de gastouder wil met mij overleggen wat ze moet doen. Het voelt niet goed bij haar.

We spreken af tot de middag te wachten, gaat het dan niet beter dan naar de dierenarts. En het ging niet beter dus werd bij de dierenarts bloed afgenomen.
Er werd een flinke bloedarmoede geconstateerd, een infectie, koorts.

Maar ook gaf de bloeduitslag zo'n tegenstrijdige waarden dat de dierenarts niet wist wat ze ermee moest. Gebeld met het lab. Hieruit kwam ook geen duidelijkheid. Daarna gekozen voor een second opinion bij onze vertrouwde dierenarts in Putten.
We mailden de bloeduitslagen door en nog diezelfde middag werden we verwacht. Het ging slecht met Baroes en de gastouder begon zich zo'n zorgen te maken. Zou ze ook Baroes kwijt raken nadat ze 4 maanden geleden haar Sam moest laten inslapen.

In Putten werd opnieuw bloed afgenomen om te testen op een paraciet, Lyme, auto-immuumziekte, er wordt gekeken of ze haar eigen rode bloedcellen nog aanmaakt want die bloedarmoede komt niet uit het niets.
 Er zit een infectie in haar lichaam, ze heeft koorts, en ga zo maar door. Er werd een buikscan gemaakt. Ze gaat zienderogen achteruit.
We bespreken of ze misschien toch aan het infuus moet of een bloedtransfusie moet krijgen. De dierenarts stelt voor haar mee naar huis te nemen maar we moeten iedere verslechtering direct melden.

Met pijnstillers en infectieremmers vertrekken we weer richting Lelystad en op mijn schoot heb ik het zakje haar wat bij het scheren van haar buik is gekomen. Ik koester het en zal het bewaren bij al het andere haar wat ik spaar van mijn honden om ooit een trui van te breien. Ooit zullen deze haren een warm aandenken zijn aan al mijn kanjers.

Mijn gastouder heeft die nacht overal bakjes met voer neergezet. Misschien wil ze eten als er geen druk op ligt. Maar zaterdagochtend zijn de bakjes onaangeroerd maar Baroes is wel actiever.

We namen het besluit om moeder Chamook in te schakelen. Als ik nu met haar naar Baroes ga en ze samen laat eten zou het dan lukken.

Ik haalde geitenmelk en ging liep met Chamook naar het huis waar Baroes woont. Toen we de tuin naderde had ze het in de gaten en begon te blaffen. Geweldig om dat te horen, ze was dus allert en hoorde ons aankomen.

Een intense begroeting tussen moeder en dochter en tussen mij en Baroes. Er was een omslag!!!
Er werden twee bakken met vlees gevuld en naast elkaar gezet. Even twijfelde Baroes maar toen ze haar moeder smakelijk zag eten begon zij ook aan haar maaltje. En het wonder geschiedde,.....Baroes at haar vlees op. Daarna likte ze de geitenmeld uit mijn hand.

We besloten om Chamook een dagje bij haar kind te laten. Misschien zou dat stimuleren met eten en haar wat afleiden. En dat werkte ons plannetje was gelukt.

Toen ik Chamook om 5 uur ophaalde werd ik begroet door twee blije honden. Samen speelden ze op het gras, renden ze door de tuin en blaften ze weer als er mensen langs liepen.

Baroes is nog niet beter maar de balans is doorgeslagen naar de goede kant. Ik hoop er nog achter te komen wat ze heeft of heeft gehad.
Of ik deze loopsheid al een nestje van haar mag verwachten weet ik niet. Het belangrijkste is dat Baroes eerst goed aansterkt en totaal hersteld. Pupjes zijn leuk maar Baroes is voor mij zo waardevol, niets mag haar gezondheid op het spel zetten. Maar zodra het licht weer op groen staat mag ze moeder worden.

En wat is het fijn dat M. op mijn pad kwam. Wij werd de gastouder voor Baroes. Zij zou Baroes in huis nemen en ik zou als de tijd daar is een nestje met haar kunnen fokken. Maar ze is niet zomaar bij iemand terecht gekomen. Nee....ze woont bij iemand die er altijd voor haar is. Ze zijn altijd bij elkaar en nu ze ziek is wordt ze zo liefdevol verzorgd zodat ze haast wel beter MOET worden. En al die liefdevolle zorg heeft z'n vruchten afgeworpen. Baroes komt weer uit haar dalletje tevoorschijn. Dank je wel lieve gastouder, zonder jou was het niet gelukt.

HET KNULLETJE IS GROOT

HIER IS HIJ DAN......KANJER AKAI

Wat heb ik naar deze dag uitgekeken. Akai is geweest en wat heb ik genoten, niet in woorden uit te drukken.
Akai, het enigste pupje uit het eerste nest van Chamook wat ik  9 weken met zo intens veel liefde heb  verzorgd staat bij mij voor de deur. Het is bijna 4 jaar geleden dat ik hem overdroeg aan zijn nieuwe baasjes. Met pijn in mijn hart en heel veel tranen. En nu.......ik kan mijn geluk niet op, Akai als volwassen reu. Prachtig! Alhoewel hij een andere naam heeft gekregen en u Zwiet heet is hij voor mij nog altijd Akai.

Toen Akai anderhalf was kreeg hij gezelschap van een klein babymeisje wat hij helemaal heeft geaccepteerd. Ze zijn de beste maatjes en waar kleine meid is, is Akai. Hoe mooi is het te zien dat zo'n klein mensenkind zo natuurlijk om gaat met zo'n grote imposante reu, en hoe voorzichtig die grote reu is in het bijzijn van zijn kleine vriendinnetje. Ze zijn bij elkaar op het gemak.

Akai met zijn eigen vriendinnetje

Het blijft altijd leuk om je eigen hond vast te houden

Kleine meid keek haar ogen uit toen ze nog zo'n hond zag en zei in haar peutertaaltje....papa nog een Zwiet.. Voor haar zijn alle Hollandse herders Zwietjes.

Lana die ook op bezoek was vond het ook allemaal prima. Ook zij is gewend aan deze grote honden. Hoe heerlijk als kinderen met dieren op kunnen groeien. Geen angst, geen gegil en geren dus reageren de honden ook normaal.

Hoe vertrouwd voelt Lana zich in het bijzijn van deze vreemde hond

Lana en Akai 

Akai herkende mij niet meer, ik hem ook niet, hij was nog maar een 'babyhondje' toen hij zijn nest verliet. Toch leek het alsof hij Tilou en moeder Chamook herkende. Dat contact ging zo vanzelf, het was meteen OK!

LInks Akai en rechts Tilou, de oude dame die Akai mee heeft opgevoed

En juist nu, op het moment dat haar eerste zoon op bezoek kwam, was Chamook op het hoogtepunt van haar loopsheid. Maar ik kon het niet nalaten ze toch met elkaar te laten spelen. Dat was kort en krachtig en ze hebben genoten. Ze vonden elkaar hééél leuk. (is dat niet een beetje de bedoeling als je loops bent?)

Even neuzen tussen moeder en zoon

Moe van het spelen

In hele korte tijd zijn er 166 foto's gemaakt. De schade moest een beetje worden ingehaald. Dus het kan niet missen....daar moeten goede bijzitten. 

Mijn dag was helemaal goed!!!

Het knulletje is GROOT

ARLANDO

Het was even bijkomen van gisteren 1e paasdag. Emoties liggen op het moment allemaal dicht bij elkaar en zijn toch allemaal heel anders.

DEZE EMOTIE DRAAIT OM   

ARLANDO

De 17 jarige Inge met haar 3 jarige Haflinger Arlando. Nog maar een paar uurtjes bij elkaar

Zo zouden we eerste paasdag het paard van Inge verhuizen van Lelystad naar Almere. Zelf kon ze daar niet bij zijn vanwege de heftige emoties die het met zich meebrengt. En die verhuizing is niet zomaar. Inge heeft de knoop doorgehakt, zoals het er nu voorstaat tenminste, om voor Arlando een ander baasje te zoeken. Hij gaat eerst naar een kennisje die tot over haar oren verliefd is op dit ras om Arlando verder te beleren en te kijken wat voor paard het is. Wie weet kan ze Inge ook over haar angst heen helpen, dat zou mijn grote wens zijn, zodat Arlando 'onze kanjer' kan blijven. De tijd zal het leren.

Inge en Arlando tijdens een schriktraining, nog vol vertrouwen in elkaar

In de loop van de jaren is Inge bang geworden en is tot de conclusie gekomen dat leiderschap daar een grote rol in speelt. Om een lang verhaal kort te maken gingen we, mijn man en ik, met trailer naar stal. In de wei stonden alle paarden bij elkaar en Arlando was tot op dat moment van niets bewust. Hij werd opgehaald en liep zonder tegensputteren de trailer in. En ik had het te kwaad, ook nu weer heb ik een brok in mijn keel. en lopen de tranen over mijn wangen. Even een dropje hoor!

Dit lieve paard wordt uit zijn vertrouwde landelijke omgeving weggehaald niet wetend wat hem te wachten staat. Vol vertrouwen gaat hij mee maar zal hier waarschijnlijk niet meer terugkomen. En dat raakt me zo verschrikkelijk. In de auto barst ik in tranen uit, hoor af en toe wat stampen in de trailer maar de rit verloopt prima.

tijdens de schriktraining met de zo gevreesde paraplu. fluitje van een cent! 

In Almere rijden we door een wijk en vragen ons af of hij misschien ergens in een achtertuin terecht gaat komen. Maar al gauw zien we de stadweides en worden we gewenkt. We stappen uit en S. vraagt of zij hem uit de trailer mag halen. En dat doet ze zo geweldig dat ik door deze kleine handeling het volste vertrouwen en respect krijg voor deze jonge vrouw. ' Toe maar knul, nog een stapje, neem de tijd maar, goed zo, gaat goed, laatste stapje, kijk eerst maar eens even om je heen'. Dit was zo geweldig om te horen!

De stal stond al open en hij liep rustig naar binnen. Geen stress, hij had tenslotte nieuwe paardenvrienden om zich heen. "zo eerst even wat kuil, daar kalmeer je lekker van, dat is lekker' en ze gooit een flink pak in de stal en Arlando geniet zienderogen van het kuil, dat is lang geleden dat hij dat kreeg.

Wij maakte kennis en bekeken alle paarden. Vooral Haflingers. Ze vertelde wat ze met Arlando van plan was maar ze dacht nu al aan hem te zien dat het een geweldig paard is. Niet dominant, rustig, vriendelijk. En dat is hij en zo heeft Inge hem gevormd! 10 jaar heeft ze lief en leed met hem gedeeld, was het haar grote vreind. IEdere dag ging ze er naar toe, sloeg nooit over. Met de komst van Kleine Lana werd het wat lastiger maar ook toen was ze regelmatig op stal te vinden maar rijden deed ze niet meer. De angst werd steeds groter. Komt dit misschien ook omdat ze mama is geworden?

Arlando maakt kennis met Lana, heel voorzichtig en uiterst vriendelijk

We mochten zo vaak langs komen als we wilden en ondertussen zou Arlando de aandacht krijgen die hij verdiend. Hij mag weer denken en doen en niet 24/7 op de wei staan. Werk aan de winkel, werk waar een Haflinger voor is gebouwd.

En dat hij in goede handen is daar ben ik zeker van. Ik ging dan ook heel anders weg dan dat ik kwam en ik hoop dat deze kanjer een geweldige toekomst tegemoet gaat, of met ons of met een baasje wat evenveel van hem gaat houden als wij nu doen.

Als je dit paard in z'n ogen kijkt wat zie je dan?

Jullie snappen vast dat het Inge niet in de kouwe kleren gaat zitten maar wie weet, komt alles op z'n pootjes terecht. Wat kan die menselijke emotie toch dwars zitten.
En Arlando, als hij maar kan eten en andere paarden om zich heen heeft is het goed, zo zegt de kenner. laat ik dat maar geloven dat verzacht wat.
Stilletjes hoop ik dat Inge dit blogje niet zal lezen, jullie snappen het wel he?............................

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

In de middag voelt het goed wat er is gebeurd. Het is even wennen voor hem maar hij gaat er zeker niet op achteruit. Door deze gedachte kon ik me ook gaan verheugen op het heerlijke maaltje wat mijn man zou klaarmaken.

Wij zijn niet van het traditionele. De feestdagen verlopen hier wat anders. Geen paasontbijt, geen eieren maar een lekker maaltijd wat eerder in de avond samen met onze zoon. En ziet dat er niet lekker uit?
                           *.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

MET VALLEN EN OPSTAAN 10 JAAR

Vandaag is het feest!  Meer in mijn hoofd dat in dat van de jarige want die snapt er geen drol van.

Ruim 10 jaar geleden overleed mijn eerste hollandse herder Youette en ik heb gehuild, gehuild en dacht dat het nooit meer goed zou komen met mij. Maar na een paar weken begon het verdriet toch te slinken en de mooie herinnering aan Youette is gebleven.

4 maanden hebben we zonder hond gezeten, een eeuwigheid. Maar toen konden we kleine Petit Loup ophalen. Een pupje van weer 7 weken oud, een nieuwe start, een nieuw begin. Tilou was mijn allesje. Ze hoort bij mij!

Ik wilde graag met haar een nestje maar ze liet zich niet dekken en achteraf is dat misschien heel logisch
(want waarschijnlijk was ze al langer ziek dan dat wij wisten). Ik had graag een pupje van haar gehouden maar dat zat er niet in dus kreeg ik ruim 2 jaar later een pup van haar zusje Juno. En dat werd Chamook. Maar over Chamook gaat het even niet. Haar tante en moeder zijn dan vandaag wel jarig maar het draait nu even om Tilou.

Want dat Tilou er nog is mag een wonder heten. Twee keer in een half jaar tijd heeft ze op het randje gelegen en twee keer is ze erbovenop gekomen.

Al jaren sukkelden we wat met haar en we dachten dat het de ziekte van Lyme was, de tekenziekte, en daarvoor werd ze ook behandeld. Alle symptomen wezen in die richting totdat het anderhalf jaar geleden zo snel bergafwaarts ging met haar.
Tilou sjokte uiteindelijk als een bejaarde hond achter me aan, wilde uiteindelijk helemaal niet meer lopen en we shopten van arts naar arts die het allemaal niet echt wisten. Ze vulden elkaar wel aan en ik zocht flink op internet. Alle aanwijzingen die Tilou me gaf probeerde ik op een rijtje te krijgen en zo kwamen we uiteindelijk tot een oplossing. Haar schildklier werkte niet meer dus kreeg ze medicijnen. Maar ze knapte niet echt op. Dus weer verder zoeken.
Met Tilou ging het slechter en slechter totdat we haar op een zondag uit haar bench moesten trekken omdat ze zelf geen puf meer had. We snelden naar de dierenarts in Putten die meteen in actie kwam. Hij zei me: ik denk niet dat ze dood gaat! Hieruit maakte ik op dat het héél slecht met haar ging. Hij denkt het maar wist het niet zeker.
Haar temperatuur was 35.9, veel te laag. Hij somde alles op tegen de assistente: extra verwarmde ruimte en deken, infuus, medicijn zus en zo, ieder uur controle.......
Tilou werd dragend meegenomen zonder dat ze de mogelijkheid had om om te kijken. Het maakte haar allemaal niets meer uit. Het einde leek in zicht voor haar.

Bij onderzoek dacht de dierenarts dat ook haar bijnier niet meer werkte maar hij zou proberen haar stabiel te krijgen en dan moest ze toch worden overgedragen aan Utrecht want Tilou is zo'n apart geval dat hij haar niet verder kon behandelen.

Een aantal keer werd ik door dierenarts Daan op de hoogte gehouden van haar toestand en naar 3 dagen begon ze weer wat op te knappen. Op dag 4 mochten we haar halen en ze liep zowaar met een klein kwispeltje weer meer. Wat was ik blij. Ik kreeg weer hoop.

De volgende dag had ik een afspraak in Utrecht. Wat een gesjouw met zo'n ziek beestje, en wat bijzonder dat ze niet mopperde. Alles liet ze gelaten toe.
De achterbak comfortabel ingericht zodat ze lekker kon liggen en op naar Utrecht.
We kwamen bij een endocrinoloog, een arts die gespecialiseerd is in hormonen.

(In de dierenkliniek in Utrecht worden de honden eerst bekeken door studenten. 

Deze studenten bespreken hun bevindingen met de specialist en dan komen ze allemaal terug en doet de specialist een uitvoerig onderzoek met de studenten in het kielzog. Ook in dit onderzoek worden de studenten betrokken dmv vragen.)

En deze arts, Sara Galac, heeft na uitvoerig onderzoek een start gemaakt met medicijnen en Tilou knapte zienderogen op. Haar vacht die altijd zo dof was begon te glimmen, ze speelde weer met stokken, liep het rondje weer mee totdat na een half jaar......................je raad het al....................ze weer helemaal instortte. Ik dacht dat de medicijnen ontregeld waren maar na bloedeonderzoek wees uit dat dat allemaal goed was. Dus niet de schildklier en en bijnier speelde op maar het was weer wat anders....... Arme Tilou, wat nu weer?
Toen ik de volgende foto's nam dacht ik dat het de laatste van haar zouden zijn.

Ze at niet meer, lopen ging haast niet meer, ik droeg haar naar het grasveld voor een plasje, ze keek zo lusteloos en haast apatisch (ze gaf mij het gevoel dat ze niet meer wilde), ze lag de hele dag in haar mandje en was echt dood ziek. Maar ze dronk wel. Zelf zoveel dat als ze plaste kon ik tot rustig tot 20 tellen voordat ze klaar was.
Omdat artsen het niet wisten en Tilou steeds zieker leek te worden hadden mijn man en ik het erover of we er niet een punt achter zouden moeten zetten.
Na een week sukkelen en artsen bezoeken belde ik uit pure nood naar de arts in Utrecht. De endocrinoloog. Advies.........meteen een buikfoto laten maken.
(zelf had ik ondertussen het vermoeden dat het misschien de baarmoeder kon zijn)
's avonds om 8 uur op het spreekuur zagen we tijdens de echo een giga baarmoeder gevuld met pus. Die moest er meteen uit en om half 11 in de avond lag Tilou op de snijtafel. Ik werd gebeld dat het ook fout kon gaan omdat het zo'n medicijnen hondje is. Ik duimde mijn duimen blauw en om  12 uur het verlossende telefoontje. Tilou mocht worden opgehaald en die baarmoeder die er nu uit was was enorm en stond op knappen. Als dat was gebeurd zou ze zijn overleden.

In zo'n korte tijd kroop Tilou twee keer door het oog van de naald en nu vandaag is ze 10 jaar geworden. Welliswaar met veel medicijnen per dag maar ze is vrolijk en geniet van het leven. De verjaardagswandeling zit er al op en TIlou rust tevreden uit!

En onze Tilou komt in de ochtend en avond aanlopen als ik zeg 'pilletje'. Ik open rustig haar bek en laat de pilletjes achter op haar tong glijden, een knuffel en we gaan weer verder.

HELP, SPINNEN

Deze keer even geen kleinkindjes maar over de schrik van velen!!!!! HELP SPINNEN!!!!!!

Jaren geleden verhuisden we van het mooie Middelburg naar het moderne Lelystad. Van een flat kwamen we met onze twee dochters terecht in een zonnige woning met open haard en  tuin aan een prachtige recreatie plas ; 't Bovenwater' met daarachter de Oostvaardersplassen.

't Bovenwater

Konikspaarden in de Oostvaardersplassen

Nee, geen villa, geen luxe groot huis, gewoon een rijtjes woning van de makelaar maar op de meest prachtige locatie.

Watergekken waren we al dus we hadden het getroffen.

Maar er moest wel wat geklust worden in huis dus met peuter van 20 en 5 maanden en grote hond Rakker aan de slag in ons nieuwe stulpje. Toen we binnen kwamen was het eerste wat ik tegen mijn man zei, ‘jeetje, wat hebben ze met modder gegooid tegen de ruiten!’ Ik besteedde er even geen aandacht aan en installeerde het meegenomen speelgoed en de kindertjes op een groot kleed. Wij aan de slag. Met sop moest ook de vensterbak worden schoongemaakt en toen………………….mij mond viel open en ik kon niets anders doen dan gillen, gillen en gruwelen.

heel veel van deze moddervlekken zaten tegen het raam

Die modderspatten op het raam waren geen modderspatten maar allemaal dikke vette kruisspinnen. Ik raakte in paniek want als er een beest was waar ik mijn benen voor uit mijn lijf liep dan waren het wel spinnen.

Nee, hier wilde ik niet wonen dus probeerde ik mijn man ervan te overreden om dit huis bij de makelaar op te zeggen. 

Die nacht had ik nachtmerries en piekerde ik me suf hoe ik van dit huis af kon komen. Mijn man, gek van open haard en water was niet te om te praten en hij zei dat hij ervoor zou zorgen dat die spinnen zouden verdwijnen. Gerust was ik er niet op maar het tuintje lonkte wel met twee kinderen en een vuurtje in de avond was ook niet weg. Dus op naar Lelystad.

Iedere avond deed manlief met een emmertje de ronde in huis om alle spinnen voor het slapengaan te vangen. Dood maken mocht niet, zelfs een spin niet want als grote dierenvriend kon ik dat niet verdragen. Ze werden buiten vrijgelaten. Achteraf vraag ik me af hoe vaak hij in die 4 jaar dezelfde spin heeft gevangen.

Maar alles kan wennen dus ook de spinnen. In de avond ging ik vaak voor het raam staan en bekeek hoe deze dieren aan de buitenkant een prachtig web maakte, hoe ze hun prooi inbakenen in een wirwar van draad en ik begon ze waarachtig interessant te vinden.
Ze hoorden er helemaal bij, achter het raam tenminste.

We zijn nu 25 jaar verder en zijn ondertussen verhuisd naar een huis wat meer richting centrum.  En spinnen hebben we niet zoveel maar de spinnen die ik tegen kom kan ik gewoon pakken, een dikke kruisspin neem ik in de hand en een huisspin zet ik met een glaasje buiten. Mijn fobie is veranderd in interesse………………..gewoon, (nou ja, gewoon?), door naar deze nuttige beestjes te kijken.