HET ZIT NIET MEE MET DE BEESTJES

Hebben we net een moeilijke tijd achter de rug met het laten inslapen van Arlando krijg ik afgelopen maandag een bericht van het gastgezin waar mijn hondje woont. Baroes is ziek en de gastouder wil met mij overleggen wat ze moet doen. Het voelt niet goed bij haar.

We spreken af tot de middag te wachten, gaat het dan niet beter dan naar de dierenarts. En het ging niet beter dus werd bij de dierenarts bloed afgenomen.
Er werd een flinke bloedarmoede geconstateerd, een infectie, koorts.

Maar ook gaf de bloeduitslag zo'n tegenstrijdige waarden dat de dierenarts niet wist wat ze ermee moest. Gebeld met het lab. Hieruit kwam ook geen duidelijkheid. Daarna gekozen voor een second opinion bij onze vertrouwde dierenarts in Putten.
We mailden de bloeduitslagen door en nog diezelfde middag werden we verwacht. Het ging slecht met Baroes en de gastouder begon zich zo'n zorgen te maken. Zou ze ook Baroes kwijt raken nadat ze 4 maanden geleden haar Sam moest laten inslapen.

In Putten werd opnieuw bloed afgenomen om te testen op een paraciet, Lyme, auto-immuumziekte, er wordt gekeken of ze haar eigen rode bloedcellen nog aanmaakt want die bloedarmoede komt niet uit het niets.
 Er zit een infectie in haar lichaam, ze heeft koorts, en ga zo maar door. Er werd een buikscan gemaakt. Ze gaat zienderogen achteruit.
We bespreken of ze misschien toch aan het infuus moet of een bloedtransfusie moet krijgen. De dierenarts stelt voor haar mee naar huis te nemen maar we moeten iedere verslechtering direct melden.

Met pijnstillers en infectieremmers vertrekken we weer richting Lelystad en op mijn schoot heb ik het zakje haar wat bij het scheren van haar buik is gekomen. Ik koester het en zal het bewaren bij al het andere haar wat ik spaar van mijn honden om ooit een trui van te breien. Ooit zullen deze haren een warm aandenken zijn aan al mijn kanjers.

Mijn gastouder heeft die nacht overal bakjes met voer neergezet. Misschien wil ze eten als er geen druk op ligt. Maar zaterdagochtend zijn de bakjes onaangeroerd maar Baroes is wel actiever.

We namen het besluit om moeder Chamook in te schakelen. Als ik nu met haar naar Baroes ga en ze samen laat eten zou het dan lukken.

Ik haalde geitenmelk en ging liep met Chamook naar het huis waar Baroes woont. Toen we de tuin naderde had ze het in de gaten en begon te blaffen. Geweldig om dat te horen, ze was dus allert en hoorde ons aankomen.

Een intense begroeting tussen moeder en dochter en tussen mij en Baroes. Er was een omslag!!!
Er werden twee bakken met vlees gevuld en naast elkaar gezet. Even twijfelde Baroes maar toen ze haar moeder smakelijk zag eten begon zij ook aan haar maaltje. En het wonder geschiedde,.....Baroes at haar vlees op. Daarna likte ze de geitenmeld uit mijn hand.

We besloten om Chamook een dagje bij haar kind te laten. Misschien zou dat stimuleren met eten en haar wat afleiden. En dat werkte ons plannetje was gelukt.

Toen ik Chamook om 5 uur ophaalde werd ik begroet door twee blije honden. Samen speelden ze op het gras, renden ze door de tuin en blaften ze weer als er mensen langs liepen.

Baroes is nog niet beter maar de balans is doorgeslagen naar de goede kant. Ik hoop er nog achter te komen wat ze heeft of heeft gehad.
Of ik deze loopsheid al een nestje van haar mag verwachten weet ik niet. Het belangrijkste is dat Baroes eerst goed aansterkt en totaal hersteld. Pupjes zijn leuk maar Baroes is voor mij zo waardevol, niets mag haar gezondheid op het spel zetten. Maar zodra het licht weer op groen staat mag ze moeder worden.

En wat is het fijn dat M. op mijn pad kwam. Wij werd de gastouder voor Baroes. Zij zou Baroes in huis nemen en ik zou als de tijd daar is een nestje met haar kunnen fokken. Maar ze is niet zomaar bij iemand terecht gekomen. Nee....ze woont bij iemand die er altijd voor haar is. Ze zijn altijd bij elkaar en nu ze ziek is wordt ze zo liefdevol verzorgd zodat ze haast wel beter MOET worden. En al die liefdevolle zorg heeft z'n vruchten afgeworpen. Baroes komt weer uit haar dalletje tevoorschijn. Dank je wel lieve gastouder, zonder jou was het niet gelukt.

SUKKELEN EN FOKKEN

Even een paar dagen uit beeld geweest. Afgelopen zaterdag had ik een hondenevenement en het weer lachte ons toe!!!
Omdat een aantal honden uit mijn laatste nest zich in willen zetten voor de fokkerij moesten deze honden extra gekeurd worden. Een gezellig weerzien. Ik vind het zo bijzonder als 4 van de 6 honden mee willen helpen het ras mede in stand te houden, een goede score en stiekem ben ik wat trots op al deze mensen die ik heb gevonden voor mijn pupjes.

Deze grote jongen Brai, wordt volgende maand vader van in ieder geval 6 puppen. Het worden kleine hollandse 'duitsertjes'. Niet dat het een gemengd ras is hoor, moe is ook hollander maar ze worden geboren bij een duitse "hollandse herder langhaar fokker'. 

Wat heerlijk, het fokken van 'van de wolvenstamhondjes' werpt z'n vruchten af. 

En deze middelste kleine hummel Baroes is nu ook op zo'n leeftijd dat ze wel moeder mag worden en wordt bij de eerstvolgende loopsheid gedekt. En dan maar hopen dat het allemaal mag lukken.

(links Chamook, moeder van Baroes en rechts tante van Chamook) 

Want zeg nou zelf.....zijn ze niet schattig die langharige beertjes. Het is zo'n geweldig ras waarvan je maar heel weinig honden tegen zult komen, gewoon omdat ze er niet zijn. Dus als er iemand interesse heeft in een pupje............................. Je moet wel van goede huizen komen wil je in aanmerkinge komen maar iemand met tijd en liefde voor zo'n prachtig hollands herdertje...dat zit wel goed.

En omdat er dus heel wat plannen zijn met de honden wilde ik een nieuwe website. Eentje die ik zelf bij kan houden en ik niet afhankelijk ben van mijn zoon die het overigens geweldig heeft gedaan. Als je nieuwsgierig bent geworden dan staat er links op mijn blog een linkje naar de site. Veel kijkplezier.

                        *.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

He he, het zit even niet mee. Voel me niet helemaal geweldig de laatste dagen. Veel hoofdpijn en pijn aan mijn arm. Zouden dit toch nog naweeen zijn van mijn schouderoperatie?  Hierop kreeg ik vandaag antwoord.

De neuroloog had een MRI van mijn schouder laten maken maar daarop was niets te zien dus volgde een MRI van mijn nek en daarvan kreeg ik vandaag de uitslag.
We bekeken de foto's samen en de eerste beelden waren prima totdat hij zei : hier hebben we het probleem!" Ik ben geen kenner van de details van het menselijk lichaam en al helemaal niet als die te zien zijn op een scan of MRI. Hij legde uit hoe het er uit móest zien en hoe het er nu uit zag.

Uitslag twee wervels onder in mijn nek hebben uitstulpingen een soort nekhernia en dit moet de klachten van mijn pijnlijke arm verklaren. Dus heb ik nu een verwijzing voor de neurochirurg in mijn zak.

Tranen in mijn ogen omdat mijn lijf me weer verrast met iets onaangenaams. Na bijna 20 jaar chronische rugklachten dacht ik dat ik mijn portie had gehad.  Maar er tegen vechten heeft geen zin dus kop op, het gaat allemaal goedkomen wil ik mezelf voorhouden. En dat kost moeite want het is in het verleden niet allemaal van een leie dakje gegaan.

En wat is het heerlijk om iets onder handen te hebben. Wat zou hier onder dit witte laken liggen?

Ja wel, de  4 voorkantjes van mijn gehaakte kussentjes. Die liggen een dagje opgespannen onder een natte doek en het resultaat is.....mooi platte kussenvoorkantjes.

De volgende stap is om de hoesjes te naaien. Het stofje heb ik kant en klaar liggen, geknipt en wel, maar in gedachten liep ik al wel tegen wat probleempjes aan. 

HELP

Eerst het kussen in elkaar zetten en dan het voorkantje erop naaien 

óf 

eerst het voorkantje erop stikken en dan de rest in elkaar naaien. 

Heeft iemand hier ervaring mee. 

Ik wil het morgen in elkaar zetten, heeft iemand nog wat tips voor mij.

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

DE ZON SCHIJNT!!! GENIET ERVAN!!!

UITSLAG GIVE AWAY

Sorrie allemaal, ik ben ziek vandaag. Ik weet al wie de winnaars zijn maar wil toch een leuk blogje maken maar even geen puf. Maar om dit spruitje draaide het.

tot morgen,

liefs saskia!

MET VALLEN EN OPSTAAN 10 JAAR

Vandaag is het feest!  Meer in mijn hoofd dat in dat van de jarige want die snapt er geen drol van.

Ruim 10 jaar geleden overleed mijn eerste hollandse herder Youette en ik heb gehuild, gehuild en dacht dat het nooit meer goed zou komen met mij. Maar na een paar weken begon het verdriet toch te slinken en de mooie herinnering aan Youette is gebleven.

4 maanden hebben we zonder hond gezeten, een eeuwigheid. Maar toen konden we kleine Petit Loup ophalen. Een pupje van weer 7 weken oud, een nieuwe start, een nieuw begin. Tilou was mijn allesje. Ze hoort bij mij!

Ik wilde graag met haar een nestje maar ze liet zich niet dekken en achteraf is dat misschien heel logisch
(want waarschijnlijk was ze al langer ziek dan dat wij wisten). Ik had graag een pupje van haar gehouden maar dat zat er niet in dus kreeg ik ruim 2 jaar later een pup van haar zusje Juno. En dat werd Chamook. Maar over Chamook gaat het even niet. Haar tante en moeder zijn dan vandaag wel jarig maar het draait nu even om Tilou.

Want dat Tilou er nog is mag een wonder heten. Twee keer in een half jaar tijd heeft ze op het randje gelegen en twee keer is ze erbovenop gekomen.

Al jaren sukkelden we wat met haar en we dachten dat het de ziekte van Lyme was, de tekenziekte, en daarvoor werd ze ook behandeld. Alle symptomen wezen in die richting totdat het anderhalf jaar geleden zo snel bergafwaarts ging met haar.
Tilou sjokte uiteindelijk als een bejaarde hond achter me aan, wilde uiteindelijk helemaal niet meer lopen en we shopten van arts naar arts die het allemaal niet echt wisten. Ze vulden elkaar wel aan en ik zocht flink op internet. Alle aanwijzingen die Tilou me gaf probeerde ik op een rijtje te krijgen en zo kwamen we uiteindelijk tot een oplossing. Haar schildklier werkte niet meer dus kreeg ze medicijnen. Maar ze knapte niet echt op. Dus weer verder zoeken.
Met Tilou ging het slechter en slechter totdat we haar op een zondag uit haar bench moesten trekken omdat ze zelf geen puf meer had. We snelden naar de dierenarts in Putten die meteen in actie kwam. Hij zei me: ik denk niet dat ze dood gaat! Hieruit maakte ik op dat het héél slecht met haar ging. Hij denkt het maar wist het niet zeker.
Haar temperatuur was 35.9, veel te laag. Hij somde alles op tegen de assistente: extra verwarmde ruimte en deken, infuus, medicijn zus en zo, ieder uur controle.......
Tilou werd dragend meegenomen zonder dat ze de mogelijkheid had om om te kijken. Het maakte haar allemaal niets meer uit. Het einde leek in zicht voor haar.

Bij onderzoek dacht de dierenarts dat ook haar bijnier niet meer werkte maar hij zou proberen haar stabiel te krijgen en dan moest ze toch worden overgedragen aan Utrecht want Tilou is zo'n apart geval dat hij haar niet verder kon behandelen.

Een aantal keer werd ik door dierenarts Daan op de hoogte gehouden van haar toestand en naar 3 dagen begon ze weer wat op te knappen. Op dag 4 mochten we haar halen en ze liep zowaar met een klein kwispeltje weer meer. Wat was ik blij. Ik kreeg weer hoop.

De volgende dag had ik een afspraak in Utrecht. Wat een gesjouw met zo'n ziek beestje, en wat bijzonder dat ze niet mopperde. Alles liet ze gelaten toe.
De achterbak comfortabel ingericht zodat ze lekker kon liggen en op naar Utrecht.
We kwamen bij een endocrinoloog, een arts die gespecialiseerd is in hormonen.

(In de dierenkliniek in Utrecht worden de honden eerst bekeken door studenten. 

Deze studenten bespreken hun bevindingen met de specialist en dan komen ze allemaal terug en doet de specialist een uitvoerig onderzoek met de studenten in het kielzog. Ook in dit onderzoek worden de studenten betrokken dmv vragen.)

En deze arts, Sara Galac, heeft na uitvoerig onderzoek een start gemaakt met medicijnen en Tilou knapte zienderogen op. Haar vacht die altijd zo dof was begon te glimmen, ze speelde weer met stokken, liep het rondje weer mee totdat na een half jaar......................je raad het al....................ze weer helemaal instortte. Ik dacht dat de medicijnen ontregeld waren maar na bloedeonderzoek wees uit dat dat allemaal goed was. Dus niet de schildklier en en bijnier speelde op maar het was weer wat anders....... Arme Tilou, wat nu weer?
Toen ik de volgende foto's nam dacht ik dat het de laatste van haar zouden zijn.

Ze at niet meer, lopen ging haast niet meer, ik droeg haar naar het grasveld voor een plasje, ze keek zo lusteloos en haast apatisch (ze gaf mij het gevoel dat ze niet meer wilde), ze lag de hele dag in haar mandje en was echt dood ziek. Maar ze dronk wel. Zelf zoveel dat als ze plaste kon ik tot rustig tot 20 tellen voordat ze klaar was.
Omdat artsen het niet wisten en Tilou steeds zieker leek te worden hadden mijn man en ik het erover of we er niet een punt achter zouden moeten zetten.
Na een week sukkelen en artsen bezoeken belde ik uit pure nood naar de arts in Utrecht. De endocrinoloog. Advies.........meteen een buikfoto laten maken.
(zelf had ik ondertussen het vermoeden dat het misschien de baarmoeder kon zijn)
's avonds om 8 uur op het spreekuur zagen we tijdens de echo een giga baarmoeder gevuld met pus. Die moest er meteen uit en om half 11 in de avond lag Tilou op de snijtafel. Ik werd gebeld dat het ook fout kon gaan omdat het zo'n medicijnen hondje is. Ik duimde mijn duimen blauw en om  12 uur het verlossende telefoontje. Tilou mocht worden opgehaald en die baarmoeder die er nu uit was was enorm en stond op knappen. Als dat was gebeurd zou ze zijn overleden.

In zo'n korte tijd kroop Tilou twee keer door het oog van de naald en nu vandaag is ze 10 jaar geworden. Welliswaar met veel medicijnen per dag maar ze is vrolijk en geniet van het leven. De verjaardagswandeling zit er al op en TIlou rust tevreden uit!

En onze Tilou komt in de ochtend en avond aanlopen als ik zeg 'pilletje'. Ik open rustig haar bek en laat de pilletjes achter op haar tong glijden, een knuffel en we gaan weer verder.

ZIEK

Nederland is ziek. Allemaal gesnotter, koorts, buikpijn en noem maar op. Hieraan doen ook mijn kleinkindjes mee. Alle drie hebben ze het te pakken en niet alleen nu maar eigenlijk worden ze overvallen door dan de ene en dan de andere virus. Snotterkopjes die zich ziek voelen, huilen, jammeren, spugen en niet willen eten putten hun moeders uit die zich zelf ook al niet zo lekker voelen.

Links Inge en rechts Mama Maai

Mijn twee fantastische moeder meiden toen ze nog geen moeder waren en nu kindertjes hebben die 

La FeMe en Spruiten vormen. 

Spruitje van Inge wordt in maart verwacht.

Laat alsjeblieft snel de zon gaan schijnen we hebben het zo nodig.

Ik wens alle zieken bloggers heel veel beterschap!