EVEN NIET KNUTSELEN...SCHOUDEROPERATIE

Gisteren was ik op bezoek bij mijn dochter Maai die ziek was en net twee zieke kindjes achter de rug had. Dan toch ook even aandacht voor haar. Gezellig aan de thee, kletsen, aankeutelen doet vaak al goed. Het niet alleen zijn zorgt er meestal voor dat je je toch wat prettiger voelt. En als moeder wil je natuurlijk dat het goed gaat met al je kinderen. Zoals 2 jarige Flopsie uit de Nijntjes musical herhaalt, ‘vaders en moeders houden van alle hun kindertjes het meest’. En zo is het en blijft het zelfs als ze tegen de 30 lopen.

Maai, bescheiden als altijd nu toch even in de picture

op en top mama

 En toen ging de telefoon, het ziekenhuis. Ik stond op de wachtlijst voor een schouderoperatie maar omdat er in maart een kleinkindje wordt geboren waarvan ik ook oppasoma wordt had ik gevraagd of de operatie wat eerder kon plaatsvinden. En toen vroeg ze of ik maandag kon. Dat was even slikken en omschakelen. Ja dus…..dat kon.

Er ging door me heen dat ik dan dus een tijd niet kon breien aan mijn dekentje, niet meer haken aan alle leuke beestjes die ik nog wilde maken, niet meer pottendraaien waarmee ik zo lekker op weg was. Alles komt even stil te liggen. 

Ik ga dan lekker aandacht besteden aan al die mooie blogs van jullie. Heerlijk, hier kijk ik ook naar uit. En als mijn schouder straks weer goed functioneert ga ik weer gezond en wel aan de slag.

En natuurlijk kan ik genieten van het buitenleven, het is mooi nu maar koud voor een koukleum. Ik verlang enorm naar de lente. Toch probeer ik wat winterse plaatjes vast te leggen tijdens de wandelingen met de honden en in de tuin. De natuur wisselt steeds van jasje en nu is het wit

.