Mijn eerste kleinkind was op komst. Een meisje, dat wist ik. Door dit gebeuren
kreeg ik weer de breikriebels.
Jaren heb ik allerlei truien voor mijn eigen jonge spruiten
gebreid en later ook voor grote spruit myself! Breien is zo leuk maar het
liefst wel met een doel.
Het pak zou voor 3 maanden moeten worden, zo’n baby in de
sterren leek me fantastisch. Met patroon voor me neus begon ik ijverig. Maar de sterren moesten worden ingebreid,
iets wat ik altijd had vermeden, opmazen was mijn ding.
Maar goed, ik zou het doen zoals het moest en regelmatig was
ik eindeloos bezig alle draden te ontwarren. En als ik erachter kwam dat ik een
steek fout had in mijn ster dan werd de hele boel weer uitgehaald. Het voorpand
heb ik uiteindelijk wel twee keer gebreid en later bleek het hele pak. Het was
meer 2 passen vooruit en 1 terug.
Maar ik gaf de moed niet op.
Na de vakantie had ik dus alle delen los maar ik had nog steeds geen erg
in de maat. Hoe groot zo’n pas geboren baby zou zijn had ik niet meer zo in
mijn hoofd. Eigenlijk stond ik er ook niet zo bij stil, ik volgde toch gewoon
het patroon.
Alles werd in elkaar gezet maar toen las ik helemaal op het
einde dat het hele gedoetje ook gevoerd moest worden. Weer een probleem wat ik
niet had voorzien. Maar het lukte en het pak was prachtig.
Maar die maat, ha ha ha, drie maanden! Wanneer zou dit eens
gaan passen.
En toen werd Flopsie geboren, een prachtig klein babytje en
toen bleek dat het pak gigantisch was. Nee, dit moest voorlopig nog de kast in.