TRANEN TRANEN TRANEN

Kennen jullie me nog? Zes lange weken heb ik niets aan al mijn trouwe volgers laten horen. Ik kon me er niet toe zetten.
Maar zo langzamerhand wil ik weer het een en ander van me afschrijven en wat er vandaag is gebeurd moet ik kwijt aan het 'papier'.
In januari had ik een schouderoperatie maar de blijvende pijn in mijn arm kwam niet van de schouderoperatie maar bleek afkomstig uit mijn nek. Na nogal wat scanes, MRI's en röntgenfoto's bleek een nekhernia en een vernauwing dus werd ik twee weken geleden geopereerd op twee nivo's.

Bont en blauw door de operatie
maar o zo heerlijk om de kleine Nina weer te zien.

De operatie heeft me goed gedaan, de pijn in mijn arm is verdwenen maar de enorme spierpijn zorgt ervoor dat ik toch rustig aan moet doen wat me slecht afgaat.

Toen waren er nog kleine tranen doordat ik wist dat het met Arlando, de Haflinger van mijn dochter niet helemaal goed ging. Dat het zo'n wending zou krijgen kon ik alleen maar in een verschrikkelijke nachtmerrie kunnen verzinnen.

Arlando als 3 jarige ruin net een dag bij Inge

Dinsdag hoorde ik het, het voor mij verschrikkelijke nieuws. Mijn man had mijn schoonzoon aan de telefoon gehad en die had goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat mijn schoonzoon een nieuwe baan heeft en het slechte nieuws was.............Arlando moet vrijdag inslapen. Ik kon wel gillen maar verstilde, het leek alsof ik zweefde maar zat verkrampt op mijn stoel en toen kwamen de tranen en die vloeien nog steeds.
Ruim 9 jaar geleden kocht mijn toen 19 jarige dochter een driejarige Haflinger. Een geweldig mooi paard, nog zo groen als gras. Met veel liefde en aandacht heeft ze hem omringd, haar verdrietjes gedeeld en al snel waren ze een eenheid. Wat voelde dat prachtig. In de eerste jaren was ook ik steeds in zijn buurt want een paard was ook altijd mijn droom geweest. Arlando hoorde bij ons gezin. Ze beleefden fantastische jaren en het paard ontwikkelde zich tot een vriend van iedereen. Zijn innemende uiterlijk hielp daar erg aan mee.

Inge had al langere tijd het idee dat er iets was waar ze de vinger niet op kon leggen en menig bezoek van de dierenarts gaf steeds een ander beeld. Totdat hij een paar maanden geleden van stal veranderde en deze staleigenaar het paard met een zuiver oog observeerde. Er was iets en dat iets heeft uiteindelijk zo'n vorm aangenomen dat Arlando veel pijn heeft. Artrose.....

Gisteren was het laatste contact met haar grote vriend. Voelde hij het misschien aan

Hij liet het nauwelijk merken maar deze jonge vrouw, een kenner op paardengebied, zag de ernst. Hij werd onderzocht en verschillende artsen  beaamde de nare situatie waarin Arlando verkeerde.  Pijn, veel pijn,
Toch wilde hij nog werken. Zo gauw iemand erop  kroop om licht werk te doen kwamen zijn oortjes omhoog en leek hiervan te gnieten. Maar ook dat ging deze week niet meer.

Een intiem samenzijn, gisterenmiddag was de laatste keer

Toen kwam het bericht dat Arlando ging liggen., zijn benen lieten het afweten zijn pijn nam de overhand. Het staan was voor hem niet meer te doen en dat was het signaal voor mijn dochter om de stap te nemen. Ze moest afscheid nemen van haar grote liefde.
Bij houden van hoort ook afscheid nemen als het niet meer gaat. Vandaag zou de dag zijn. 28 juni 2013.

Vanmorgen kreeg ik een sms waarin stond " Lan is op de eeuwige wei, pijnvrij".
Ik heb gehuild om het verlies, de herinneringen aan dit prachtige paard. Wat zal ik hem missen. Het voelt als verscheurd van binnen maar ook schijnt er een klein zonnestraaltje voor Arlando omdat hij geen pijn meer hoeft te lijden.

Voor de allerlaatste keer nog even op zijn rug,
Arlando zou de volgende ochtend vroeg vertrekken naar de ' eeuwige wei zonder pijn'. 

E


En ik ben zo trots op mijn lieve dochter.
De beslissing die ze heeft genomen uit liefde was de
moeilijkste die ze ooit moest nemen. Want wat wilde ze hem graag bij zich houden maar dan in volle gezondheid.  Haar vriend mag geen pijn lijden. Wij mogen als mens beslissen dat dieren niet hoeven te lijden en dit heeft ze voor Arlando mogen doen. Maar dat kost tranen, ..............................een zee vol.

Wat ben ik blij dat Lan de laatste maanden op deze stal heeft gestaan. Deze eigenares heeft hem begeleid, geobserveerd, met hem gelachen, hem verzorgd, hem lief gehad en heeft hem uiteindelijk tot het laatste begeleid naar die eeuwige wei. Dit heeft ze voor mijn dochter gedaan en voor het paard waar ze ook zo van is gaan houden. Haar zal ik altijd dankbaar blijven.