VUURWERK een en al stress

Nee, vuurwerk is niet aan ons besteed. Niet dat ik het niet mooi vind hoor maar wij hebben namelijk twee honden waarvan één van iedere knal gaat panieken. 

Zo gauw het eerste knalletje in de verte heeft geklonken een paar dagen voor oud en nieuw is ze alert.

 En ik ook, ik mopper dat het niet in de hand wordt gehouden, er te weinig controle is, waarom ze het niet gewoon op oudjaar afsteken en meer van die gedachten. En die gedachten komen alleen maar van de stress doordat hond zo stresst.

Chamook, bang voor iedere knal

Buren hadden een mannenfeest achter in de tuin, veel herrie en ineens een knal, zo hard dat de ruiten ervan trilden. Ik stond al in de startblokken want een tweede zou er niet komen. Dit hadden ze gelukkig zelf ook bedacht.

Lassingha, de zachtaardige Portugese

Nou kwam die avond van het mannenfeest onze dochter slapen met kleine spruit Lana. Manlief moest weg, zij had ook een afspraak in de stad dus vroeg ze mij om op te passen. Geen probleem, leuk zelfs maar moest hondje Lassingha dan thuisblijven die nacht. Nee, dat kon toch niet daarom had ik verzonnen om haar ook maar mee te nemen. Dus onze honden in de schuur waarin twee benches staan waar ze in en uit kunnen en de kleine indringer in de kamer. Ja zelfs mocht ze naast mijn bed slapen want Lassingha komt uit Portugal en heeft verlatingsangst. Nou ik heb het geweten.

Met de luide mannenpraat achter in de tuin, de blaffende honden in de schuur bij iedere knal en de voor haar nieuwe omgeving zat ze in haar bench te rillen als een rietje en hijgde alsof ze de marathon had gelopen.. Dus deurtje open en dan maar op haar kussentje naast mijn bed, hand op haar vacht en wachten totdat ze ontspant. Dit duurde even en zowaar vielen we in slaap.

Petit Loup, met haar 10 jaar al heel wat gewend

Volgende ochtend was kleine spruit al op tijd wakker en mama dus ook. Dus zaten we met het hele spulletje om 7 uur beneden.

En het knalde er die dag weer flink op los dus werd er geblaft, gepiept, getrild en gemopperd wat natuurlijk helemaal niet werkt.

Vandaag was dan de dag aangebroken dat we Tilou en Chamook naar Emmeloord zouden brengen. Op een rustig en voor hun bekend opvangadres zaten de kennels bomvol. Allemaal honden die niet tegen het knallen kunnen.  Maar nu hadden ze rust en wij ook. Ik hoop dat iedereen van het oudjaar geniet, knal er rustig op los, onze stress is nu verdwenen.

WIJ WENSEN ALLEN EEN HEEL FIJN FEESTELIJK KNALLEND OUDJAAR

 EN 

EEN SFEERVOL INSPIREREND EN GEZOND 2013.

OMA TOEN TOEN, OMA TOEN en OMA NU

Twee maandjes ben ik nu te vinden op blogspot en ik vind het leuk. Vooral leuk om bij jullie binnen te mogen kijken.  Om een beetje mee te mogen beleven  van veel lief en soms  wat leed in jullie vaak jonge gezinnen.

Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik ook wel wat op zoek ben zo nu en dan naar de oma’s onder ons en die heb ik nog niet zoveel gevonden. Maar ik ben er een! Al voel ik me niet zo want een oma hoort aangepaste schoenen te hebben, een grijs knotje en een lange rok. Een oma die er met haar 70 al stokoud uitziet, ja dat is een oma want zo’n oma had ik!

mijn opa en oma

 op schoot mijn moeder 'oma Moesje'

Maar nee, aan dat profiel voldoe ik niet. Ik voel me jong, veel jonger dan ik ben J. Ik gedraag me jong, veel jonger dan ik benJ maar als ik eerlijk ben, soms ben ik werkelijk bekaf van een dag oppassen en gek doen met de kleintjes. Dan zit ik puffend met mijn benen omhoog en moet ik even bijtanken,  ja….van één dag oppassen!

Zo af en toe zie ik mezelf weer even als jonge moeder, hoe ik mijn leventje invulde met mijn drie kleintjes. En ja….ik zie heel veel gelijkenis met hoe jullie het doen. Ik herken zoveel in jullie vindingrijkheid, jullie creativiteit met en voor de kinderen, jullie enthousiasme en jullie enorme liefde voor die kleine hummels. Maar ik zie ook de inspanning die het allemaal kost, de vermoeidheid die het met zich meebrengt en op zo’n moment voel ik met jullie mee. De energie die tijdelijk op is omdat er een kindje ziek is of omdat je zelf ziek bent geweest. De drukte in huis omdat je iedereen het naar de zin wilt maken,  het mopper humeur van de kleine wat je toch op een positieve manier een draai wilt geven,  kindjes die niet altijd even leuk zijn en je soms liever achter het behang plakt om van deze gedachten vervolgens weer een schuldgevoel over te houden, de huiluurtjes, het niet willen slapen en eten en de constante drukte…..als mama ga je door en kom je zelf op de tweede plaats.  Laten we voor onszelf nu eens dat petje afnemen!

Dan heb ik het over moeders en oma’s maar mijn kleinkindjes hebben ook een geweldige overgrootoma.

En nee, niet een oma met een knotje en aangemeten schoenen die er met haar 91 jaar stokoud uitziet. 

Nee, een hippe oma die volop gekdoet met Fenne van 2 en heerlijk knuffelt met kleine Melle, die vertederend de eerste stapjes van Lana volgt. 

Een overgrootoma die het een feest vindt om het wel en wee te volgen van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

 Overgrootoma 'Oma Moesje' van 90 jaar stoeit nog op bed met Flopsie
en knuffelt wat af als ze de mogelijkheid heeft.

Mijn motto is:     Geef iedere dag een strik!

ZIJN ER OOK HONDENLIEFHEBBERS IN DE ZAAL?

Akai, mijn puppenkind

En ineens overvalt me een grote heimwee. Ik moet even aandacht besteden maar Akai, het eenling hondje uit het eerste nest van Chamook en ook mijn eerste nest.

De Hollandse Herder Langhaar is MIJN ras heeft een kleine populatie en pupjes zijn dus heel welkom. Ik ben verknocht aan dit ras. Maar het verliep allemaal anders dan de bedoeling.  

De puppen werden te laat geboren, keizersnee, een van de twee puppen overleed na de geboorte, baarmoeder ontstoken, behandelingen in kliniek in Utrecht. Maar eind goed al goed,
Akai Akino van de Wolvenstam groeide op tot een prachtige reu en zijn broertje Affir Arvodi  ligt naast het prachtige siergras in de tuin begraven. Een herinnering voor altijd.

Akai was fantastisch en ik had alle tijd voor hem. Negen weken lang heb ik dit hondje gekoesterd en lief gehad. Moeder Chamook was heel zorgzaam en leerde Akai wat hij nodig had. Ik deed mijn best hem datgene mee te geven wat hij nodig had om een goede sociale huishond te worden.

Maar ook 9 weken gaan voorbij en de dag dat hij weg zou gaan zag ik met weemoed tegemoet. Vaak bekroop me zo'n intens verdriet dat ik dacht het niet aan te kunnen. Verdriet van het komende afscheid.  En na negen weken was het zover…..Akai moest gaan. Tranen met tuiten toen ik hem in overdroeg aan zijn nieuwe baasjes en hem in een doos in de auto zette. De blik naar mij toen hij wegreed zorgt, als ik eraan denk, nog steeds voor tranen in mijn ogen. Een week lang  heb ik om hem gehuild. Ik was ontroostbaar. De intensieve zorg voor Akai had ervoor gezorgd dat ik me zo sterk aan hem had gebonden dat het haast wreed was hem te laten gaan. Hij hoorde gevoelsmatig bij mij.  Maar drie honden is te veel, niet echt voor mij maar voor mijn man, daarom moest hij toch vertrekken. Zo gaat dat met fokken. Gelukkig is hij heel goed terecht gekomen. Maar fokken doet mij pijn en de nieuwe eigenaren zijn zielsgelukkig met hun donzige pup. Wat een tegenstrijdigheid op dat moment.

 AKai, mijn puppenkind heeft voor altijd prachtige herinneringen achtergelaten en soms heimwee naar het hondje dat niet meer bij mij is.

 Ondertussen is Akai uitgegroeid tot een prachtig langharige reu van drie en een half jaar.

Voor meer foto's van de honden en informatie over de Hollandse Herder Langhaar kun je terecht op mijn website die ook te vinden is op mijn blog. www.vandewolvenstam.nl

HET MEISJE MET DE STRIK IN HET HAAR

Als kleine hummel verlangde ik ‘t meest

Naar het grote kerstmisfeest

De boom werd versierd met ster en bal

En daaronder verrees een echte stal

Een kribbe met een Jezuskind, een ezel en een os

En alle schaapjes moesten lekker liggen in een dotje mos

De sfeer van lichtjes en het verhaal

Voorgelezen door ons ma in mijn eigen kindertaal

Met mijn nieuwe jurk en strik in het haar

Stond ik in de avond met grote verwachtingen klaar

De grote mensen kwamen binnen

En toen kon het kerstfeest toch echt beginnen

En als klein meisje zat ik daar maar

Met die mooie strik in het haar

Niets te zeggen, niets te doen

Zo was  kerstmis voor mij...... toen

Kerstavond

De hele familie jong en oud gezellig nu bijeen

Drie lieve kleinkindjes willen natuurlijk overal heen

Maar niets mogen pakken is voor kinderen een zware last

Dus deze kerst geen boom met ballen en geen frutsels op de kast.

Overal is speelgoed we zitten er middenin

De kleintjes hebben de vrijheid en hebben het naar de zin

Geen gemopper en geen gedoe

En ’s avonds tevreden naar hun bedje toe

Wat is de tijd veranderd, het kind staat nu centraal

Wat kunnen we toch genieten van dit grut met hun kindertaal

En stilletjes denk ik heel eventjes terug aan de tijd van toen

Aan het meisje met de strik in 't haar, aan 't meisje die niets had te doen.

......EN OOK VAN NIJNTJE PLUIS

Kerstavond, traditioneel komt de hele, steeds groter wordende, familie bij elkaar. Met z’n tienen en een klein spruitje van ruim 6 maanden in de maak.

Mijn zoon S.Silas, de jongste van ons drietal, kwam aan met een enorm grote doos bonbons, dat wordt smullen……….

Kleine Flopsie van 2 jaar en 4 maanden ziet de kerstkaartjes staan en zegt tegen nichtje Lila: “Zal ik jou het kaartje voorlezen”. Ze wacht niet af en begint: “Fijne kermis, ook aan je ouders en Nina en Nijntje Pluis VAN MIJ!” en steekt het kaartje als een hiep hiep hoera in de lucht. Mijn mond valt open. Die kleine spruit, waar haalt ze het vandaan.

Ook dit jaar is het huis niet opgefleurd met een kerstboom maar het kriebelt toch wel om  wat kerstsfeer te creëren. Daarom zelfgemaakte kerststukken en de amaryllis is oververtegenwoordigd. Wat een prachtige bloem vind ik dat.

Een kerststukje voor S.Silas om ook zijn huis een gezellig tintje te geven met kerst.

MIJN PRINSESSENKLEINKIND

 Wat heb ik kunnen genieten van Lila. Niet dat ik haar nooit zie of zo, nee, wekelijks is ze hier een dagje, soms meerdere daagjes en als mama Inge naar haar paardje gaat wat hier in Lelystad staat komt de kleine meid ook altijd even aanwippen. En één nachtje logeren heeft ze ook al eerder gedaan. Maar nu was het nog echter. Ze kwam 4 dagen, of eigenlijk vijf met een dagje vrij ertussenin voor mij. En gezellig dat dat was. Ja ‘was’ want ze is net opgehaald door haar mama.

Duplo, Fisher Price en de Bobby-car

 Voor Lila is het de gewoonste zaak van de wereld om hier rond te hobbelen en al het speelgoed weet ze dan ook feilloos te liggen. Ze heeft haar eigen speellade in de tafel, haar eigen ‘boekenkast’, het krat met duplo, de loopwagen en de zitwagen, haar knuffels en noem maar op. Het meeste is nog van onze drie eigen kinderen maar zo af en toe kan ik het niet nalaten een leuk boekje of wat knutselspulletjes te kopen.

ik kan lopen!

Een paar daagjes geleden had ze hier al laten zien dat het lopen eraan kwam, een metertje op eigen benen was het toen maar nu lijkt het wel alsof ze het kruipen is verleerd. Heel parmantig loopt ze met haar handjes iets vooruit met kleine stapjes de kamer rond. Heel zeker, dat wel want Lana doet niets waarvan ze weet dat  het nog niet kan. Met een grote glimlach van trots komt ze op me afgelopen en stort zich lachend in mijn armen. En wat vang ik die hummel met liefde op. Wat heerlijk om een knuffel te krijgen, om dat warme lijfje te voelen wat zich stevig aan me vasthoudt. Wat is het vertederend om te zien dat ze kushandjes geeft, dat ze staat te dansen als ze naar de Nijntjes musical kijkt en dat ze duidelijk laat weten dat ze nog een liedje of stukje van de dvd wil zien. En oma smelt bij alles wat ze doet.

 

knopjes en schermen

Deze dagen waren heerlijk.  De routine zit er al langere tijd in. Het slapen is geen probleem en in die tijd strek ik me ook even uit om bij te tanken van de intensieve aandacht die ik haar wil geven. Er is even niets anders dan Lila want ja…………….ik wil haar natuurlijk weer gezond en wel afleveren. Waar zij gaat ga ik en ook omgekeerd.

 Maar ze heeft ook haar gebruiksaanwijzing. Zo wil  ze niet altijd meer blijven liggen om te verschonen en kan het ineens heel lastig worden als er niet alleen een plas in de luier zit. Maar daar heb ik iets op gevonden. Zo gauw ze een mobieltje of afstandsbediening in haar hand krijgt is het leed geleden. Ze is zo geobsedeerd door al die knopjes dat het verschonen voor mij een fluitje van een cent wordt. Zelfs als ze klaar is ligt ze nog op alle knopjes te drukken. Want knopjes, ipads, telefoons, geluidsinstallaties, luchtbevochtigers, wat een aantrekkingskracht heeft dit op het jonge spul. Niet alleen Lila is hier weg van ook Flopsie en zelfs Prins Parél van 8 maanden vindt dit prachtig. Om de Ipad even te noemen. Er staan veel  youtube filmpjes en spelletjes voor de kinderen op mijn ipad en ook Lila van net één jaar weet dit. Zo gauw de ipad in zicht komt  begint ze te wijzen en is het Nijntje die moet verschijnen. Toch moet ik hier wel wat aan wennen.  

Nijntje kijken

De computerkindertjes kwamen in mijn tijd niet voor. Ja ja, daar heb je het, ‘mijn tijd’ ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Maar het is wel zo en daarom moet ik er ook wel aan wennen. Vroeger zaten de kindertjes ook wel voor de tv maar dat was het dan ook.  Ik ben dan ook wel voor het gewone speelgoed en dan het liefst zonder geluid. Een echt boekje lezen, zelf liedjes zingen, houten speelgoed dat is waar mijn hart naar uit gaat. Maar ik ga met de tijd mee hoor en wie weet went het op den duur. Dus ook hier ‘herrie’ speelgoed, ipad-spelletjes en dvd-tjes. En leuk dat ze het vinden.

Een dagje kwam Maai met Flopsie en Prins Parél. Wat een rijkdom om die drie kleinkinderen bij elkaar te hebben. En ik zou dan ook erg graag een foto hebben met alle drie mijn spruiten. Dus zocht ik een plekje opde bank, Lila op mijn ene knie, Flopsie op de andere en toen Prins Parél ertussenin werd gezet lieten de meiden zich mopperend naar de zijkant zakken en zat ik met lege handen. Nou ja, die foto is er dus niet gekomen. Volgende keer dan maar.

en het hele boeltje viel voor even uit elkaar...........daar zat ik met 'lege' handen alleen Prins Parél, die houdt vol!!!!!!

Doordat we met z’n allen zo dicht bij elkaar wonen zien Flopsie, Prins Parél en Lila elkaar regelmatig en zijn opgewonden als ze elkaar treffen. Lila vindt Prins Parél heel leuk en kan dan ook niet van hem afblijven. Ze aait hem zachtjes over zijn bolletje en Prins Parél laat dat gedwee toe. Daarentegen bekommert Flopsie zich weer over Lila.  Maar het blijft moeilijk voor een ruim tweejarige om niet alles als haar speelgoed te zien.

Opa had ook wat vrij genomen waardoor hij ook eindeloos kon genieten van die kleine meid. Want ja…gek is ze ook op opa. Samen gitaar spelen, stoeien, gek doen. Opa is het verzorgen echt nog niet verleerd. Afdrogen na het bad, luier verschonen, de gewoonste zaak van de wereld. Hoe kan het ook anders na drie eigen hummels groot brengen.

En nu is het weer stil. Lila is weer naar huis. En daar zitten we, moe maar voldaan. Want ja, we zijn ook geen twintig meer.

Ik vroeg me af waarom het zo anders is als vroeger toen we er zelf drie onder de vier hadden rondlopen. Toen waren we natuurlijk ook moe maar nu zijn we écht moe!

van zo'n kind kun je toch alleen maar héél veel houden!

Het huis is niet totaal aangepast dus dat is toch oppassen geblazen, geen traphekjes, er lopen twee herders rond, hele lieve honden maar ook daarmee moet je blijven oppassen, zelfs met de aller, allerliefste hond kan het mis gaan, ik moet er niet aan denken, de keukenkastjes kunnen open en kleine garnalenvingertjes zijn kwetsbaar, er staat een keukentrapje wat kleine meid zó leuk vindt om op te klimmen, er staan her en der toch nog wel wat dingen die gesloopt kunnen worden hoewel ik het meeste wel in veiligheid heb gebracht  en…. we zijn natuurlijk bijna 30 jaar ouder dan toen onze eerste eigen hummel werd geboren.
Maar het is heerlijk als ons prinsessenkleinkind na een paar dagen logeren weer opgewekt naar huis gaat en ik het gevoel heb dat ik toch weer een klein steentje heb kunnen bijdragen aan een positief accentje in dit prille leventje. 

BEBOUWDE KOM

Op verzoek van Mama Maai een foto van de 'bebouwde kom'

BREIEN VOOR 3 MAANDEN

Mijn eerste kleinkind was op komst.  Een meisje, dat wist ik. Door dit gebeuren kreeg ik weer de breikriebels.

Jaren heb ik allerlei truien voor mijn eigen jonge spruiten gebreid en later ook voor grote spruit myself! Breien is zo leuk maar het liefst wel met een doel.

Dus nu mocht ik weer. Ik kocht een breiboekje en vond een fantastisch sterrenpak. Ik kocht de wol en nam dat in de vakantie mee op de boot. Het patroon had ik niet van te voren doorgelezen, had ik dat maar wel gedaan dan was ik er niet aan begonnen.

Het pak zou voor 3 maanden moeten worden, zo’n baby in de sterren leek me fantastisch. Met patroon voor me neus begon ik ijverig.  Maar de sterren moesten worden ingebreid, iets wat ik altijd had vermeden, opmazen was mijn ding.

Maar goed, ik zou het doen zoals het moest en regelmatig was ik eindeloos bezig alle draden te ontwarren. En als ik erachter kwam dat ik een steek fout had in mijn ster dan werd de hele boel weer uitgehaald. Het voorpand heb ik uiteindelijk wel twee keer gebreid en later bleek het hele pak. Het was meer 2 passen vooruit en 1 terug.

Maar ik gaf de moed niet op.  Na de vakantie had ik dus alle delen los maar ik had nog steeds geen erg in de maat. Hoe groot zo’n pas geboren baby zou zijn had ik niet meer zo in mijn hoofd. Eigenlijk stond ik er ook niet zo bij stil, ik volgde toch gewoon het patroon.

Alles werd in elkaar gezet maar toen las ik helemaal op het einde dat het hele gedoetje ook gevoerd moest worden. Weer een probleem wat ik niet had voorzien. Maar het lukte en het pak was prachtig.

Maar die maat, ha ha ha, drie maanden! Wanneer zou dit eens gaan passen.

En toen werd Flopsie geboren, een prachtig klein babytje en toen bleek dat het pak gigantisch was. Nee, dit moest voorlopig nog de kast in.

Ondertussen is Flopsie ruim twee jaar. De broek past nu maar het truitje is nog steeds wat te groot. Wat een giller!


Maar het pakje wat ik later maakte voor Lila en Prins Parél is wel gelukt en paste perfect. Ik heb er wat van geleerd!!!

BEELDEND BEZIG

De Kreta Creatie

Een aantal jaar wilde ik een kadootje hebben en kwam ik terecht bij iemand die van klei prachtige dingen maakt. We raakten aan de praat en al snel werd duidelijk dat zij een cursus gaf waarbij er nog één plaatsje vrij was.

Ik raakte helemaal enthousiast door alles wat ik zag en vulde dat plaatsje snel op. Heerlijk, iedere week een ochtend met klei bezig zijn in een klein groepje.

Het viel niet mee om zelf dingen te verzinnen en te creëren dus werd er veel nagemaakt van plaatjes waarbij een heel kleine eigen inbreng viel te bespeuren. 

Tijdens een vakantie op Kreta met Mama Maai zagen we een prachtig beeldje wat ik in mijn geheugen grifte. Dit beeldje is uiteindelijk ontstaan uit mijn handen en het doet me nog altijd denken aan die super vakantie met mijn dochter.

Na twee jaar stapte ik over naar een creatief centrum waar ik weer heel veel bijleerde.  En nu begint het me zo langzamerhand te lukken om zelf iets te laten ontstaan. En zowaar ben ik op sommige dingen een klein beetje trots.

Mijn eigen creatie waar ik wel een beetje trots op ben

Maar het allerbelangrijkste is dat het zo heerlijk is om met klei bezig te zijn.  

En het leuke is dat uit het ‘niets’ – ‘iets’ ontstaat.

BOOTJE VAREN, SPINNETJE REDDEN

Wij zijn helemaal weg van zeilen dus wonen we hier in de polder helemaal te gek!  Het mooie IJsselmeer binnen handbereik.

Jaren geleden verruilden we onze buitenland vakanties voor een zeilboot. Een kleintje maar wel groot genoeg om 3 kindertjes op mee te nemen want eens zouden die ook helemaal  lyrisch zijn van het zeilgebeuren, hoopten we.

We maakten kleine tochtjes van een paar uur en gingen dan ’s avonds weer in ons eigen bedje slapen.  Maar de weekenden waren druk, oudste dochter naar badminton, middelste dochter naar paardrijden en zoon naar judo,  dus gingen pa en ma in de verloren uurtjes als de kinderen liever naar  vriendjes en vriendinnetjes gingen, zelf een stukje varen.

In de loop van de jaren kwam er een iets grotere boot en de kinderen gingen hun eigen gang, mee zeilen ho maar, er waren toch veel leukere dingen te verzinnen. Zeeziek werd je ervan en dan was je snel genezen.

Zeilen is een passie die wij met z’n tweetjes delen…….maar er gloort hoop, kleine F. van nog geen 2 jaar wil niets liever dan bootje varen en bootjes kijken, dat houden we warm!

Dochter Maai is jarig en (waar zij is is ook de jongste spruit M.) dat wordt deze keer gevierd op de boot omdat kleine F. zo graag wil varen. Bij opa aan de hand loopt de kleine meid  met opvallend oranje zwemvest de steiger af, opa helemaal gelukkig door de interesse van de kleine spruit maar op het eind van de steiger gaat het haar even meer om de eendjes die er zwemmen.

Tijdens ons tochtje is de opwinding groot. Gevaar kent de hummel niet en  ze wil het liefst zo ver mogelijk op het puntje staan, op de rand zitten en over de varende boot lopen. Ze geniet met volle teugen en wat nooit gebeurt gebeurde nu wel. Door uitputting viel ze bij oma op schoot in een diepe slaap.

Maar boten brengen naast opgewonden kleine meisjes ook andere dingen met zich mee.

Alle zeilen van de boot worden bij afwezigheid keurig afgedekt met een zeil. Een eigen jas om het zo maar te zeggen. En om weg te kunnen moet die jas uit want de zeilen moeten worden gehesen. Dus… ritsen los en ja hoor, daar komen al die langbenige grote en kleine, zwarte en bruinige, vriendjes aan een draad naar beneden dwarrelen, vast erg balend omdat ze worden gestoord in hun mooi gevonden verstopplek voor de dag.

Terwijl mijn man de uitgetrokken ‘jas’ opvouwt is mijn  ‘ho’, ‘wacht nou even’ en ‘stop’ niet van de lucht. Nee, zo’n spinnetje mag niet in het opgevouwen zeil terecht komen want dat kunnen de tere pootjes niet hebben, en ‘pas op waar je gaat staan’ want ze zoeken overal een veilig heenkomen en je zou er eens op trappen. En teveel wapperen met het zeil mag ook niet anders belanden mijn ‘vriendjes’ in het water.

Iedere keer ben ik gespannen in de weer om te helpen ze een veilig heenkomen te geven. Ik vis ze aan een lijn uit het water, zet ze op de steiger of laat ze op een veilig plekje op (nee, niet in) de boot achter. Beestjes zijn om te redden, de natuur moet blijven leven, tot het absurde af. Maar ja, ik ben niet voor niets van mijn spinnenfobie genezen, dan moet je er wel wat mee doen!

HELP, SPINNEN

Deze keer even geen kleinkindjes maar over de schrik van velen!!!!! HELP SPINNEN!!!!!!

Jaren geleden verhuisden we van het mooie Middelburg naar het moderne Lelystad. Van een flat kwamen we met onze twee dochters terecht in een zonnige woning met open haard en  tuin aan een prachtige recreatie plas ; 't Bovenwater' met daarachter de Oostvaardersplassen.

't Bovenwater

Konikspaarden in de Oostvaardersplassen

Nee, geen villa, geen luxe groot huis, gewoon een rijtjes woning van de makelaar maar op de meest prachtige locatie.

Watergekken waren we al dus we hadden het getroffen.

Maar er moest wel wat geklust worden in huis dus met peuter van 20 en 5 maanden en grote hond Rakker aan de slag in ons nieuwe stulpje. Toen we binnen kwamen was het eerste wat ik tegen mijn man zei, ‘jeetje, wat hebben ze met modder gegooid tegen de ruiten!’ Ik besteedde er even geen aandacht aan en installeerde het meegenomen speelgoed en de kindertjes op een groot kleed. Wij aan de slag. Met sop moest ook de vensterbak worden schoongemaakt en toen………………….mij mond viel open en ik kon niets anders doen dan gillen, gillen en gruwelen.

heel veel van deze moddervlekken zaten tegen het raam

Die modderspatten op het raam waren geen modderspatten maar allemaal dikke vette kruisspinnen. Ik raakte in paniek want als er een beest was waar ik mijn benen voor uit mijn lijf liep dan waren het wel spinnen.

Nee, hier wilde ik niet wonen dus probeerde ik mijn man ervan te overreden om dit huis bij de makelaar op te zeggen. 

Die nacht had ik nachtmerries en piekerde ik me suf hoe ik van dit huis af kon komen. Mijn man, gek van open haard en water was niet te om te praten en hij zei dat hij ervoor zou zorgen dat die spinnen zouden verdwijnen. Gerust was ik er niet op maar het tuintje lonkte wel met twee kinderen en een vuurtje in de avond was ook niet weg. Dus op naar Lelystad.

Iedere avond deed manlief met een emmertje de ronde in huis om alle spinnen voor het slapengaan te vangen. Dood maken mocht niet, zelfs een spin niet want als grote dierenvriend kon ik dat niet verdragen. Ze werden buiten vrijgelaten. Achteraf vraag ik me af hoe vaak hij in die 4 jaar dezelfde spin heeft gevangen.

Maar alles kan wennen dus ook de spinnen. In de avond ging ik vaak voor het raam staan en bekeek hoe deze dieren aan de buitenkant een prachtig web maakte, hoe ze hun prooi inbakenen in een wirwar van draad en ik begon ze waarachtig interessant te vinden.
Ze hoorden er helemaal bij, achter het raam tenminste.

We zijn nu 25 jaar verder en zijn ondertussen verhuisd naar een huis wat meer richting centrum.  En spinnen hebben we niet zoveel maar de spinnen die ik tegen kom kan ik gewoon pakken, een dikke kruisspin neem ik in de hand en een huisspin zet ik met een glaasje buiten. Mijn fobie is veranderd in interesse………………..gewoon, (nou ja, gewoon?), door naar deze nuttige beestjes te kijken.